Kermiskind Sofie woont tijdens het kermisseizoen bij haar opa in het bos. Ze voelt zich helemaal thuis in het piepkleine, afgelegen huisje. Haar opa woont alleen en telkens als Sofie bij hem logeert, legt hij haar stevig in de watten. Maar dit jaar is het anders. Er is iets vreemds aan de hand met opa. Gaat het wel goed met hem en kan hij nog wel voor Sofie zorgen? Gelukkig is er Mo, de nieuwe jongen uit haar klas. Bij hem en bij zijn ouders kan Sofie altijd terecht. Maar toch blijft Sofie zich zorgen maken over opa…
In dit boek komt het thema dementie op een heel natuurlijke manier aan bod. Samen met Sofie ontdekt de lezer de vergeetachtigheid en de rare streken van opa. Sofie gaat hier dapper en verantwoordelijk mee om. Langzaam maar zeker groeit het besef bij haar en ook bij de lezer dat het de verkeerde kant uit gaat en dat er echt wel hulp van volwassenen nodig is. Andere thema’s zijn: de integratie van immigranten, het leven van kermiskinderen, het vertrouwen of wantrouwen van mensen, het bewaren van een geheim.
De schrijfstijl is direct en eenvoudig. Inge Besaris benoemt de dingen op het niveau van kinderen en beschrijft heel duidelijk wat er in Sofies hoofd omgaat. In het begin houdt Sofie zichzelf voor dat die vergeetachtigheid heel normaal is voor een oude man. De auteur verwoordt dit heel mooi wanneer opa zegt: “Er zit een heel leven in dit hoofd. Logisch dat er weleens wat kwijtraakt toch?” (p.34)
Dialogen wisselen af met plastische beschrijvingen. Wanneer Sofie op p.61 naar haar opa op zoek gaat in het bos, leeft de lezer helemaal met haar mee: ‘Het is best donker onder de hoge eikenbomen. Misschien kan ze, als ze stilstaat en goed luistert, zijn voetstappen horen. Eerst hoort ze vooral haar eigen gehijg, maar als haar ademhaling rustiger wordt , dringen er ook andere geluiden door. Daar hoort ze de specht en het ‘roekoe roekoe’ van duiven in de verte. Met gespitste oren loopt ze langzaam dieper het bos in. ‘Opa…? Whisky?’ Ze durft niet van het pad af te gaan en hoopt maar dat hij dat ook niet gedaan heeft. Dan hoort ze gekraak van voetstappen over takjes en niet eens zo ver weg!’
Irina Filcer tekende passende illustraties bij het verhaal. Die zijn soms grappig, soms wat mysterieus of verdrietig, maar ze illustreren perfect wat Sofie doormaakt en stemmen mooi overeen met de sfeer van het boek.
Takkenhoofd is een warm verhaal dat het thema dementie bevattelijk en bespreekbaar maakt voor kinderen.
Lut Vanderaspoilden