Boeken die op de cover al vergeleken worden met John Green, daar word ik wat achterdochtig van. Het schept verwachtingen, en daarom had ik het aanvankelijk wat lastig om in dit verhaal te komen. Maar wat ben ik blij dat ik heb doorgezet. Een druilerige septemberdag waarop de regen tegen de ruiten tikt bleek de perfecte achtergrond voor dit verhaal.
Michele en Nina leren elkaar kennen op de trein naar school. Nina valt Michele meteen op door haar parfum. Hij kan haar namelijk niet zien, wat hij is na een auto-ongeval al enkele jaren blind. Na enkele dagen onwennig afwachten stelt Nina hem uiteindelijk een vraag: hoe is het om blind te zijn? En dat is het begin van een dagelijkse twaalf minuten durende treinrit vol vragen die worden afgevuurd van de een naar de ander. In die tijd groeien ze naar elkaar toe, zoals dat dan gaat. Maar buiten alle gevoelens die door zijn systeem razen als hij nog maar aan Nina denkt, voelt Michele ook heel duidelijk dat Nina zoals hij dat noemt ook een ‘big bang’ heeft meegemaakt. Zijn ‘big bang’ is het ongeval en de nasleep daarvan, waarbij hij met zijn blindheid moest leren leven. Die van Nina is het overlijden van haar vader toen ze tien jaar oud was. Maar is er toch niet nog iets dat Nina met zich meedraagt en hem niet wil vertellen? Flo vraagt het Nina al op pagina 40: ‘Wat is jou overkomen voor je Michele leerde kennen?’
Dit is echt een heerlijk boek. Het zit vol met simpelweg geweldige beelden, vermengd met emoties, en afgewerkt met een snuifje spanning en puzzelwerk. Voor wie houdt van alle bovenstaande elementen, kan ik dit boek alleen maar fleecewarm aanbevelen. Naast het puzzelen en zoeken zat er voor mij ook nog het herkenbaarheidsaspect bij. Ook ik (wie eigenlijk niet toch?) heb ervaring met een rouw -en aanvaardingsproces dat gelinkt is aan een handicap en nog niemand heeft het ooit zo raak en toch mooi verwoord: “Haar vraag had, zoals steeds wanneer iemand vroeg naar de dagen na het ongeluk, een domino-effect. De dominostenen waren mijn herinneringen en op dat moment herinnerde ik me dat ik een arts gevraagd had hoeveel kans er was dat alles weer zou worden zoals ervoor en hij antwoordde: ’Nul’.” (p. 113)
Het is een verhaal van boy meets girl, dat gaf ik al mee, dus komen ook de liefde en alle daarbij horende gevoelens en twijfels uitgebreid aan bod. Ook hier worden deze gedeeld in de prachtig beeldende stijl van de schrijver, die me soms zin doet krijgen om het Italiaanse origineel te gaan lezen, ook al ken ik geen woord Italiaans. Leent die taal zich echt zo goed tot beeldende uitlatingen, of is dit eigen aan de stijl van de schrijver? Als het eigen aan de taal is, dan wil ik toch ook nog een grote dank u wel uitspreken voor de vertalers van dit verhaal. Ze worden weinig in de spotlights gezet, maar hier verdient de vertaling echt een eervolle vermelding! “Het was maar een gevoel, hè, maar wat een mooi gevoel, want hoe verschillend we ook waren, op dat moment leken we wel twee legoblokjes: twee dingen die, wat je er ook mee doet, altijd op elkaar passen” (p. 145)
Ik blijf na het lezen van dit boek worstelen met een belangrijke vraag. Nina ontmoet Flo bij het zetten van haar vijfde tatoeage. Als dit kruis voor Michele staat, waarvoor staan de andere vier dan? Wat is jouw theorie na het lezen van dit boek? Je bent welkom om hem met ons te delen!
Barbara Artoos