Wat een mooie collages maakt Pamela Zagarenski, met warme tinten en dromerige decors met kleurrijke poppenhuizen en prinsheerlijke figuurtjes.
Het kleine meisje en haar ouders, de hoofdpersonages in het boek, dragen een kroontje, net als de door het meisje bewonderde tijger. De prenten bevatten af en toe bevreemdende, surrealistische elementen, zoals de zon op de rug van de tijger of het klavertjevier tussen zijn klauwen.
Ook de illustratie met het kleine meisje dat op de rug van een witte walvis op wielen door de stad rijdt, is indrukwekkend. Op de prenten kunnen de kijkers trouwens nog veel meer ontdekken, vooral dan allerlei knuffels en speelgoed.
Het lievelingsboek van het meisje blijkt De kleine Prins, waarmee dit verhaal de kerngedachte deelt dat je kinderen de vrijheid moet geven. Het begint met de zin ‘Er was eens een klein meisje dat niet wilde gaan slapen.’ Vervolgens gaat het op een andere manier verder dan je zou verwachten. Haar ouders halen niet alle trucjes uit de kast om haar te doen slapen maar zeggen haar dat het niets geeft. Ze hoeft nog niet te slapen als ze dat niet wil, wel moet ze haar pyjama aan, haar gezicht wassen en tanden poetsen. Dat doet ze allemaal zonder morren, ze wil het immers zelf.
Ook tussen de koele lakens kruipen vindt ze fijn. Maar het mooiste is als haar ouders vertellen over hoe de verschillende dieren slapen: de hond en de poes, de vleermuizen en de slakken, de walvissen en de beren. Zelf kent het meisje ook een dier dat veel slaapt: de koningstijger: zo blijft hij immers groot en sterk, wat haar ouders volmondig beamen.
Een originele vondst in het verhaal is dat die dieren beelden worden waarmee het meisje inslaapt. Op die manier leidt dit boek via een betoverend geheel van tekst en beeld het dromenland binnen.
Jan Van Coillie