Van geen enkele iemand (0) naar één iemand die zich afvraagt hoe het zou zijn om elders te wonen (1), via twaalf (12) mensen bij de paspoortcontrole op de luchthaven en tweeënzestig (62) mensen op een uitkijkpunt tot acht miljard (8.000.000.000) mensen op één planeet.

Het is een andere en frisse manier om naar getallen te kijken. Dit boek toont niet enkel hoe snel getallen groot worden, maar ook hoe we grotere getallen vaak toch ook op een andere manier waarnemen. Mensen alleen zien we als individu. Zien we kleine groepjes mensen, dan gaan we ook nog op zoek naar hun persoonlijke verhalen. Dat wordt moeilijker bij grotere verzamelingen mensen, die we toch vaker zien vanuit hun gedeelde missie.

Dit boek nodigt uit om de mens als sociaal dier te zien, vaak onderweg, met kruisende paden die tot ontmoeting leiden, tussen enkelingen en tussen velen. Die uitnodiging is visueel tastbaar: de pagina’s zijn wit met blauwe lijntekeningen, waarin enkel de mensen kleur krijgen. Zo vallen ze extra goed op, en zie je waar we troepjes vinden en waar eerder individuen. De uitnodiging krijgt ook verder vorm door de vragen die je achteraan vindt. Die laten je op zoek gaan in het boek, maar ook in je eigen hoofd. Er zijn immers vragen die het boek zelf niet kan beantwoorden, maar waarvoor je moet gaan fantaseren (‘Naar wie stuurt hij een brief?’) of die je laten reflecteren over je eigen leven (‘Wat is je lievelingsplek?’).

Tellen, zoeken, fantaseren, reflecteren en de mens als groepsdier leren kennen: een veelzijdig boek is dit, waar je zo mee aan de slag kunt.

Eline Zenner