Er zijn te veel mensen op de wereld. De wereldraad stelt daarom een quotum in, elk land krijgt een maximum aantal inwoners. Volgens hen is er geen andere mogelijkheid.

De tieners Axel en Tommy komen van de ene op de andere dag bij de slinkerstand terecht. Ze krijgen een beperkte hoeveelheid eten, hebben geen elektriciteit, geen telefoon, ze mogen niet naar school en moeten onder de slinkerdienst werken. Zoals miljoenen andere slinkers tellen ze maar voor de helft mee. Waarom? Als er duizend mensen voor de helft leven, maakt dat 500 levens minder . Zo hoeft de euro-unie geen mensen te laten verdwijnen, maar kunnen ze toch het quotum halen. Maar blijft het hier wel bij?

Op een dag moeten Tommy en Alex vluchten. Hun ouders worden meegenomen. Ze kunnen nog net iets opvangen van wat hun moeder roept. Hierdoor komt er informatie boven water, waarvan ze de ware toedracht nog niet kunnen inschatten. Wie kunnen ze vertrouwen en wie niet? Een ratelend spel ontvouwt zich, dat tot op de laatste letter doordraaft.

Toen ik het boek in handen kreeg, was ik geïntrigeerd door de manier waarop het verhaal zich opbouwde en welke elementen erin staken. Op een bepaald moment moest ik het boek echter wegleggen. Dat kwam denk ik doordat het verhaal aansloot op zaken in het leven die me ontzettend diep raken, en op dat moment mijn hoofd dit fictieverhaal niet langer kon onderscheiden van het echte leven.

Het verhaal lijkt ver van ons af te staan maar komt tegelijk ontzettend dicht bij. Hoe mensen worden onderdrukt in de wereld, hoe mensen enkel aan hún religie, hún nationaliteit denken. De klimaatcrisis, hoe we de wereld behandelen, dat onze aarde dit niet lang meer kan verduren. Zo veel wezenlijke thema’s zijn herkenbaar en zetten aan tot denken, wat interessante gesprekken kan opleveren.

Na een tijd heb ik het boek toch weer kunnen oppakken en las ik de laatste pagina’s in een ruk uit. De lelijkheid en kwetsbaarheid van de mensheid wordt ontzettend krachtig in beeld gebracht. Wanneer en hoe kies je, als je niet wil kiezen? Toen ik de laatste woorden las, dacht ik: ik wil meer van dit. En wat een geluk. Er komt een vervolg. Reken maar dat ik me erop stort!

Lieke De Vry

Weetje

Er is een zeer boeiende podcast over het boek met Marloes Morshuis.