Felicië is een land vol regels. Aan het hoofd staat de Grote Leider Auriko Kimler. Jongens en meisjes leven er apart als nummers in twee grote, anonieme groepen tot hun veertiende jaar. Dan wordt elk meisje aan een jongen gekoppeld en moeten ze kinderen maken tot hun zesentwintigste levensjaar. Op dat ogenblik worden ze te oud en moeten ze de gifbeker drinken. Ze worden hun hele leven bewaakt door de ‘Vredesvrienden’, voorgeprogrammeerde robots die hen moeten verhinderen de vele regels te overtreden. Lachen en vrolijk of blij zijn worden niet geduld in Felicië.
Het verhaal begint met de koppelingsceremonie. Meisje Q55 wordt aan jongen Q55 gekoppeld. Samen kiezen ze een naam voor elkaar: Quinnie en Quinn. Quinnie is een ondernemende puber. Ze weigert het pad te volgen dat de grote Leider voor haar heeft uitgestippeld. Ze springt door het venster, de vrijheid tegemoet. Quinn volgt haar. Samen vluchten ze het bos in. De ‘Vredesvrienden’ zitten hen op de hielen met één doel: het tweetal doden. Ze slagen erin te ontkomen, maar er wachten hen nog meer uitdagingen: de reuzenspin, het moeras vol twisten, het grotmonster, de zombies en nog zoveel meer…
Quinnie en Quinn is een fantasierijk en spannend boek rond de thema’s vrijheid, vertrouwen en liefde. Deze twee jonge mensen kozen niet voor elkaar, maar zodra ze samen zijn voelen ze meteen een vertrouwensband en steunen ze elkaar door dik en dun. Er zijn genoeg ogenblikken in het boek waarop ze elk hun eigen weg kunnen gaan, maar telkens kiezen ze ervoor de andere niet achter te laten.
Dimitri Leue kennen we als getalenteerd theatermaker, scenarist en schrijver van kinderboeken. Hij zuigt de lezer meteen in het verhaal. Het ene avontuur is nog niet ten einde of er dient zich alweer een nieuw aan. De auteur maakt veelvuldig gebruik van dialogen. Hierdoor wordt het verhaal heel levendig, bijna als een film of een theaterstuk. De avonturen van het tweetal worden uitgedrukt in korte, krachtige zinnen. Het vertelperspectief ligt beurtelings bij één van de personages, waardoor de lezer zich gemakkelijk kan inleven. De beschrijvingen zijn filmisch gedetailleerd: “Hij leek wel de perfecte man. Zijn kaaklijnen waren sterk. Het putje in zijn kin was een blikvanger, tenzij je was blijven hangen bij zijn volle, rode lippen. Om over zijn geelgroene ogen nog maar te zwijgen. Zijn lange wimpers zogen je naar zijn blik die zelfverzekerd was en warm. Bij deze man voelde je je onmiddellijk veilig.” Door deze schrijfstijl leest het boek vlot en is het moeilijk om het boek uit je handen te leggen vooraleer het uit is. Er wacht je zelfs nog een verrassend en poëtisch einde. Dit boek is zeker een aanrader.
Lut Vanderaspoilden