Patina (of Patty) heeft het niet gemakkelijk. Eerst, zes jaar geleden, overleed haar vader, en daarna moesten door zware suikerziekte de benen van haar moeder ook nog worden geamputeerd. Daarnaast moet ze drie keer per week naar de dialyse. Hierdoor is ze niet meer in staat om voor haar twee dochters (Patty en Maddy) te zorgen. Paddy is gewoon geworden om de zorg over te nemen. Ze omschrijft het zelf zo: “Maddy is nog maar zes, en vanaf haar geboorte had ik ma altijd zo goed mogelijk geholpen. Maar toen ma haar tenen en voeten kwijtraakte, werd helpen gewoon voluit zorgen.” (17-18)
De meisjes zijn daarna door Patty’s peetouders, oom Tony en tante Emilie, onder hun hoede genomen. Hierdoor is Patty’s wereld helemaal door elkaar geschud: andere woonplaats, andere school, ze moest haar vrienden achterlaten, een nieuw atletiekteam vinden waarin ze haar plekje moet veroveren: “Het is natuurlijk geen geheim dat het nooit makkelijk is om het nieuwe meisje te zijn. En ik ben op twee plekken het nieuwe meisje: in het hardloopteam van de Defenders, en op Chester. Heb ik even mazzel.” (29) Tegelijkertijd wil ze absoluut niet dat mensen zien dat ze het moeilijk heeft. Ze doet er alles aan om aan alle verwachtingen te voldoen en alle bordjes in de lucht te houden. “Maar wat moest ik zeggen. Het ging prima, want dat moest.” (168)
Gelukkig heeft ze atletiek nog als uitlaatklep: “om alles even uit te zetten. Om alle akelige dingen, de ongewone dingen die voor mij zo gewoon leken, stof te laten happen.” (182) In het begin van het boek loopt ze een wedstrijd waarin ze slechts tweede wordt, iets wat ze verschrikkelijk vindt. Maar hoe ze loopt, blijkt een weerspiegeling te zijn van hoe ze zich voelt. Ze heeft die wedstrijd verkeerd ingedeeld en voelt zich moe, overweldigd door alles wat op haar afkomt en waartussen ze zich staande moet proberen te houden.
Wanneer haar tante en haar zusje betrokken raken in een auto-ongeval, komen heel veel onverwerkte emoties bij haar boven. “Dat zinnetje dat je nooit wil horen. Iets wat ik al een keer had gehoord en nooit meer wilde horen. ‘Er is iets gebeurd.’” (135). Opnieuw dreigen de verwachtingen en het zorgen voor de ander haar bijna te overspoelen.
Maar op atletiek oefenen ze de estafette, en daar geldt: “Iedereen is verantwoordelijk voor iedereen. Bij estafette win en verlies je als team. Jullie bestaan niet uit twee benen, maar uit acht.” (151). Tegelijkertijd doorprikt ze ook de uiterlijke schijn op Chester: “Al die tijd had ik gedacht dat Taylor en TeeTee een soort prinsessen waren, maar eigenlijk waren ze gewoon … gewone meisjes die zich als iemand anders voordeden. Losers.” (125-126) Ze beseft dat iedereen, in zijn eigen omstandigheden, er probeert het beste van te maken.
Het verhaal geeft een intrigerend inzicht hoe moeilijk en zwaar het is om aan zoveel verwachtingen te voldoen. Om zoveel zaken tegelijkertijd in je hoofd te hebben zitten en ermee bezig te moeten zijn, maar vooral om het er te laten uitzien alsof je een ‘gewone’ tiener bent. Patty beschrijft haar leven in een heel heldere taal, met rake voorbeelden. Ook vol met emoties, maar die kan ze niet toelaten omdat ze er dan gewoon onderdoor zou gaan.
Ik heb ongelofelijk met haar meegevoeld: de onzekerheid, de boosheid om alle veranderingen, het gevoel geen keuze te hebben, de teleurstelling na de verloren race, het onzichtbare gevoel op school, geen aansluiting vinden, nagelbijten tijdens de race, … Het is een op het eerste gezicht alledaags verhaal over een studente op de middelbare school die aan hardlopen doet, maar er zit zoveel meer achter met zoveel meer lagen eronder, die je gewoon moet gaan ontdekken.
Barbara Artoos