Dat Annemarie van Haeringen olifanten kan tekenen, bewees ze al in de boeken van Toon Tellegen, onder meer in Plotseling ging de olifant aan (2004). Bijzonder in haar nieuwste boek is dat ze zowel een grote als een kleine olifant neerzet, een goedzakkige papa en een vertederend zoontje met sterretjesbroek en stoppeltjes op zijn kop. Maar het mooiste is wat ze doet met zijn slurfje: heerlijk hoe ze daarmee de mimiek van de kleine versterkt. Ook knap zijn de decors, met struiken gesnoeid in de vorm van olifanten.

Het verhaal is opgebouwd als een gesprek tussen vader en zoon, vertrekkend vanuit ‘Papa, ik word later rijk’. De reactie van de papa laat niet op zich wachten: ‘O ja, dan moet je heel hard werken’, waarop het zoontje bijdehand antwoordt: ‘Dat hoeft niet papa, dat doe jij al.’ Zo ontrolt het gesprek zich verder, springerig, spits en vanzelfsprekend. Het gaat over verschillende manier van rijk zijn, zo kun je je ook rijk voelen door een goed boek te lezen of doordat je in je leven veel fijne dingen meemaakte. Rijkdom hangt ook af van waar of wie je bent: in de gevangenis is vrijheid veel belangrijker dan geld. Het zoontje leert ook dat je niet rijk blijft als je te veel uitgeeft, en ervaart zelf hoe fijn het is te delen van je overvloed. Er zijn ook warme momenten, bijvoorbeeld wanneer de kleine belooft dat hij zijn papa altijd op een ijsje zal trakteren als hij later rijk is, waarop zijn papa hem meteen een ijsje geeft (of was dat vooraf al de bedoeling?) En dan komt de ultieme vraag: ‘Papa, hoe kan ik rij worden?’ Ook hier zetten de antwoorden je aan het denken. Het slot ten slotte is een vertederende invulling van wat rijk zijn écht betekent tussen vader en zoon.

Ik las het boek meteen voor aan mijn kleindochter, die er voorwaar stil bij werd. En ik wil het beslist ook voorlezen én cadeau geven aan mijn zoon. Als een prentenboek zó kan werken over generaties heen, is het een ‘rijk’ en ‘verrijkend’ boek.

Jan Van Coillie