Dit is het verhaal van het kikkervisje Julia en haar papa, de breedbekkikker van de vijver. Julia vindt haar papa geweldig en ze wil dan ook net zoals haar papa worden. Daarom demonstreert ze elke dag blij (en soms ook iet wat overmoedig) wat ze nu al kan. Op het einde van elke dag stopt Pa Julia trouw onder in haar bedje. Elke nacht laat hij welwillend toe dat ze bij hem in bed ‘plonst’. Op een avond is het Pa echter te veel. ‘Julia!’, roept hij. ‘Als je in bed springt, kan ik niet slapen! Je wiebelt en draait en schopt en kwaakt. IK KAN NIET MEER!’ Beduimeld trekt Julia naar haar eigen bed. Maar dan hoort ze iets plonsen en kwaken. Pa kan niet slapen. Gelukkig weet Julia wat te doen…
Steins illustraties zijn ruw en zelfs duister. Zo stellen vlekken en vegen in donkergroen, donkerblauw en zelfs zwart de vijver en zijn vegetatie voor. Laat dit echter geen reden zijn om Steins boekje langs je neer te leggen. Hoe eenvoudig alles ook oogt, niets is aan het toeval overgelaten. Zo onderstrepen vette, zwarte strepen de bruisende energie van het kikkervisje. Pa’s ogen, ovale schotels met slechts een punt erin, kijken telkens een stukje vermoeider. Als Pa dan uiteindelijk ontploft (IK KAN NIET MEER!) vult zijn dikke buik twee volle pagina’s en zijn knarsende tanden zijn een dikke witte streep met ruwe streepjes overlangs. Prachtig verbeeld is ook de wijze waarop pa beschermend over Julia springt of de wijze waarop het kleine kikkervisje telkens meer bladruimte inneemt ten koste van haar o zo bewonderde Pa.
Mijn mening over dit boek? Pa en Julia is een hartverwarmend verhaal met hartverwarmende beelden. Met een kleuter op elke knie las ik het in de opvang voor en binnen de kortste keren joelden de kinderen de steeds terugkerende ‘Plons’ luidkeels mee. De prenten waarin Julia Pa uit zijn slaap houdt, lokten gegiechel uit. Trouwens, het bedtijdverhaal klonk ook mij, als ouder, heel bekend in de oren. Hoe vaak snakte ik in die eerste maanden niet naar bedrust, terwijl ons kleintje lag te woelen of te tateren.