Op het eind van het eerste boek over Stella stuurt ze haar adoptieouders een brief met het verzoek op bezoek te komen. In dit tweede boek gaan ze op de uitnodiging in en kiezen ze het ruime sop in hun bootje Groot Geluk, samen met hun hond Bruno. De tocht verloopt moeilijk.
Ze worden bedreigd door zwarte beesten, varen voorbij fabrieken met grauwe mensen die hen wegsturen en worden bijna geramd door grote schepen. En dan verliezen ze ook nog hun kaart en niemand lijkt te weten waar Stella woont. Een walvis doet hun bootje kapseizen, maar gooit hen gelijk aan land waar hun dochter woont. Ze worden naar haar toe gebracht door een kind ‘zo groot als een volwassen mens’.
Ook Stella, die in het eerste boek al groter was dan de visser en zijn vrouw, is nog gegroeid. De reuzen uit het dorp waar ze woont benaderen Stella’s mama en papa behoedzaam, ‘ze zijn een beetje bang, maar ook nieuwsgierig’. De visser en zijn vrouw zien er immers zo anders uit; ‘”Hoe bedoel je?” “Gewoon, anders”’.
Heel eenvoudig verwoordt Dendooven hier hoe anders zijn geen probleem hoeft te betekenen. Dat andere verbeeldt ze in haar illustraties met vrolijkheid en fantasie. Enkele zwarte mensen hebben wolkjes op hun lijf en een van de kinderen uit Stella’s vertelklas heeft enkel een hoofd en ledematen. In de vertelklas blijkt de kracht van verhalen. De visser en zijn vrouw luisteren aandachtig mee, waardoor de grens tussen volwassenen en kinderen nog maar eens wegvalt. Die was al verdwenen door de verhouding tussen groot en klein op zijn kop te zetten. Bovendien wordt iedereen vrolijk in het verhalenklasje, mede als gevolg van de vrolijke kleuren. Als de visser en zijn vrouw terug naar huis gaan, houden de mensen uit het dorp een groot feest. De volgende dag bij het afscheid krijgen ze van iedereen geschenken, knuffels en zoenen. Bruno blijft bij Stella, zijn Stella. Ook dat gebeurt heel vanzelfsprekend, net zo vanzelfsprekend als het lied dat Stella zingt tot haar ouders veilig thuis zijn.
Onder die vanzelfsprekendheid gaan diepere verhaallagen schuil: over hoe groot en klein, oud en jong, mens en dier en verschillende culturen met elkaar kunnen samenleven als ze elkaar zonder vooroordelen tegemoet treden en elkaar vrijheid laten. Tussendoor zijn er prikjes naar de grauwe industrie en de vervuiling van de zee. In het land waar Stella woont gaat zelfs de leeuw liggen, met een Bijbelse verwijzing ‘mak als een lam’. Overal liggen prachtige zeesterren, een verwijzing naar Stella. En niemand eet er dieren.
Zo schildert Dendooven beetje bij beetje haar droom van een ‘Groot Geluk’, een kleurrijke wereld, met voor iedereen veiligheid en een warme thuis.
Jan Van Coillie