Ondertussen op aarde

Onze recensie

Zus en broer vertrekken met vader in de auto. De twee kinderen op de achterbank maken ruzie om wie het eerste aan de auto was, de meeste plaats krijgt of het beste raampje heeft. De vader blijft stoïcijns kalm en besluit hen mee te nemen op ruimtereis. Onderweg vertelt hij hen over verschillende conflicten die door de tijden heen op onze aardbol plaatsvonden. Conflicten, die ook misschien klein begonnen waren. Hij wil zijn kinderen leren dat je altijd het verschil kan maken, hoe klein of nietig je ook bent.

De auteur gebruikt een mooie insteek om een aantal historische conflicten voor te stellen. De vader neemt zijn kinderen mee op ruimtereis in ons zonnestelsel,  van de ene planeet naar de andere. De tijd die je nodig hebt om tussen die planeten te reizen, gebruikt de auteur als maatstaf om het verleden in te duiken. Dat is een leuke vondst. Om met een auto van de maan naar Venus te reizen duurt het achtenzeventig jaar. Zo lang is het exact geleden dat op de wereld volop WO II raasde. Op deze manier brengt hij vele conflicten onder onze aandacht: de Europese kolonisatie van Afrika, de Amerikaanse afhankelijkheidsoorlog, de bouw van de Chinese muur, de veroveringen door de Vikingen, …

De tekst blijft sober. Per dubbele bladzijde lees je hoogstens een paar zinnetjes. Alle aandacht gaat naar de prachtige tekeningen, soms heel eenvoudig en dan weer meer detaillistisch. Ze vullen telkens een dubbele bladzijde. Tekst en illustraties spelen mooi op elkaar in. Bij de kolonisatie van Afrika zegt de tekst enkel: “ … haastten een paar kleine landen zich om de baas te worden over waardevolle stukken land én de mensen die daar woonden.” De afbeelding toont ons een stuk land in de vorm van Afrika, waar her en der een soldaat staat afgebeeld met een vlag in de hand. Je herkent de Engelse, Nederlandse, Belgische, Portugese vlag.

De sobere tekst is de sterkte van dit boek, maar heeft voor mij ook wel een zwakke kant. De jonge lezer heeft waarschijnlijk geen of weinig voorkennis van de uitgebeelde conflicten. In het voorbeeld dat ik hierboven aanhaalde, vraag ik me af of een 6 à 8 jarige de vorm van Afrika herkent en alle vlaggen van Europa kent. Je kan het boek op twee niveaus lezen. Je kan het gewoon doorlezen, van de tekeningen genieten  en besluiten dat er op de wereld altijd conflicten zijn geweest en dat we daaruit moeten leren. Punt, uit. Wil je weten welke conflicten hier uitgebeeld worden en waarover het conflict ging, dan heb je als lezer wel wat meer werk voor de boeg. Je vindt een opsomming van de verschillende uitgebeelde conflicten achteraan in het boek. Wil je iets meer weten over die conflicten, dan moet je op zoek op het internet of bij een volwassene.

Het lijkt me een sterk boek om te gebruiken voor begeleide lectuur samen met een ouder of in de klas. Op een speelse manier wordt ingezoomd op een aantal conflicten uit de wereldgeschiedenis. Je kan als volwassene bij enkele (of alle) conflicten wat meer uitleg geven of je kan de jonge lezer aansporen om zelf op onderzoek uit te gaan. Op welk niveau je het boek ook leest, het leerpunt blijft steeds: ‘op kleine schaal kan je zelf het verschil maken’.

Lut Vanderaspoilden

 

Nieuw

Thema's

Leeftijd

Auteur