De Californische Yoshi Yoshitani heeft een Japanse vader en een Amerikaanse moeder van Europese afkomst. Als third culture kid woonde ze op vele plekken en hoorde ze van haar ouders en familie verhalen uit alle werelddelen. De verscheidenheid van die verhalen trof haar, maar ook het feit dat al die verhalen veel gemeen hebben. Yoshitani selecteerde 78 van die verhalen die ze zelf telkens illustreerde.
Yoshitani was hierbij niet aan haar proefstuk. Zo werkte ze voor de Walt Disney Company en publiceerde ze enkele internationaal vermaarde stripverhalen. Mocht er een zeldzame fan van Metallica deze recensie lezen: de affiche van de doortocht van de heavymetalband in het Antwerpse Sportpaleis was van haar hand.
De overvloedige, paginagrote afbeeldingen zijn oogverblindend. Je wil ze één voor één aandachtig bekijken. Hoewel het clichématige uit de sfeer van manga’s en anime ons zelden bekoort, moeten we toegeven dat dit wel uitzonderlijk artwork betreft, zij het van een disney-achtige, vaak japoniserende soort. De helden en heldinnen worden meestal sensueel voorgesteld. De veelvuldig voorkomende dieren zijn zonder meer verbluffend mooi getekend en komen beter over dan de menselijke figuren die de typische grimas vertonen, eigen aan het genre.
De tarotkenners zullen in veel afbeeldingen zwaarden, staven, bekers en pentakels ontwaren. Dit is niet toevallig: gelijktijdig bracht Yoshitani een tarotdeck op de markt met dezelfde afbeeldingen als in het boek. Het aantal verhalen is hier dan ook niet vreemd aan, de grote en kleine arcana bevatten immers 78 kaarten. Yoshitani houdt er trouwens een uitgebreide webwinkel op na met zelfs een kledinglijn.
De verhalen, sprookjes en mythes die Yoshitani bij elkaar sprokkelde zijn ontzettend divers. Opvallend veel meisjes en vrouwen spelen de hoofdrol, deze bewuste keuze van Yoshitani kunnen we alleen maar toejuichen. Aan alles is te merken dat de auteur universaliteit en respect voor diversiteit hoog in het vaandel draagt. De ons zeer bekende verhalen van Repelsteeltje, Aladin, de Kleine Zeemeermin, de Schone Slaapster, Koning Arthur vinden we terug, maar ook een overstelpende hoeveelheid verhalen die ons niet altijd bekend zijn uit Oost, West en zeg maar Zuid en Noord (Afrika, Australië,…). Yoshitani laat geen enkel tijdperk, traditie of cultuurgebied ongemoeid. Je maakt kennis met de Vietnamese legende van de watermeloen, de Congolese Mwindo, de vulkanengodin Pele uit Hawaï, het Witte Hert van de Druïden, Mozes uit het Oude Testament, de twee koppen van Janus uit het antieke Rome, de Inuitfabel over de vrouw die aardig was tegen insecten,….
Het boek krijgt zo een encyclopedisch karakter en dat wreekt zich enigszins in de teksten zelf. De verhalen worden gebracht als een vlot geformuleerde synopsis maar zijn niet echt bedoeld om voor te lezen. Sommige verhalen worden zelfs wikipedia-achtig geduid en niet echt verteld. Onoverkomelijk is dit niet: zelf lezen kan zeker vanaf 10+ en wat navertellen betreft vindt de volwassen lezer een hoorn des overvloeds. De prenten kunnen dan dienen als aanknopingspunt. De alfabetische index achteraan en een duidelijke inhoudstafel vooraan zijn hierbij extra behulpzaam.
De Vlaamse Isabel Goethals zorgde voor een voortreffelijke vertaling.
Dirk Tavernier