Tweeënvijftig jongeren tussen 13 en 22 vertellen in dit boek wat het voor hen betekende om vader, moeder, een broer of zus te verliezen door zelfdoding. De getuigenissen en korte poëtische teksten zijn gebundeld in een aantal thematische hoofdstukjes.

In ‘Je bent niet alleen’ worden de jongeren kort voorgesteld. ‘Hoe, wat, waar’ zet een aantal concrete feiten op een rij over de manier waarop hun familielid een einde maakte aan zijn/haar leven. Het derde hoofdstukje gaat over de periode die aan de zelfdoding voorafging. Waren er concrete signalen? Was er iets gebeurd waardoor je dit had kunnen voorzien?

Ziekte, depressie, drugs en alcoholverslaving komen hier ter sprake. Daarna volgt ‘Afscheidsberichten’. De meeste jongeren vinden het fijn als er een afscheidsbriefje is, zeker als het een positieve boodschap bevat, omdat dit helpt om schuldgevoelens te weren. Die komen expliciet aan bod in ‘Had ik maar’. Veel achterblijvers worstelen met de vraag of ze niet iets hadden kunnen doen om het onheil te voorkomen of ze hebben spijt dat ze de tijd voor de zelfdoding niet beter ingevuld hebben

In ‘Gevoelens’ komen allerlei emoties aan bod: boosheid, verdriet, prikkelbaarheid, eenzaamheid, onzekerheid, maar soms ook opluchting of gewoon leegte. Daarna volgt een stukje over de betekenis van de uitvaart.

In ‘Herinneringen/houden van/missen’ getuigen de jongeren over hoe ze omgaan met herinneringen, een plaats geven aan foto’s, persoonlijke souvenirs, de gsm, muziek waar hun broer of zus van hield. Toch beseffen veel jongeren daarna juist beter hoe waardevol het leven is, ze zijn gevoeliger voor het verdriet van anderen. In de volgende hoofdstukken komen positieve en negatieve reacties van de omgeving ter sprake. De jongeren vertellen wat en wie hen getroost heeft en welke reacties ze als vervelend ervaren hebben.