Het valt op hoeveel beroemde illustratoren een voorliefde hebben voor olifanten: Carll Cneut, Leo Timmers, Guido van Genechten, Jarvis, David McKee … Ook Annemarie van Haeringen is duidelijk in de ban van het zwaarlijvige, vriendelijke dier. Eerder gaf ze al de stuntelende olifant van Toon Tellegen een eigen gezicht en Olifantje in het Bos is al haar vijfde kartonboekje met dezelfde hoofdfiguur.
Dit boek is gebaseerd op een klassiek kinderliedje. De tekst is uiterst eenvoudig, de kunst zit hem in de bijzondere wisselwerking met de prenten. Die prenten zien er heel sober uit – het bos bestaat uit een paar stammen en takken in groen en bruin, maar ook blauw en geel. Net die soberheid zorgt ervoor dat de aandacht van de kijker getrokken wordt naar bepaalde details en veranderingen in het verhaal. De kracht van Van Haeringen bestaat erin dat ze heel precies aanvoelt wat kleine (en grotere) kijkers kan aanspreken. Met enkele details en lijnen weet ze emoties op te roepen: de kleine olifant die zich omdraait naar de mooie paddenstoelen en daarbij de staart van zijn mama loslaat; de bloem die hij plukt (net als Roodkapje); de slurf van mama die als het ware van achter de pagina ‘OLIFANTJE!!!’ toetert … Door de houdingen en de stand van Olifantjes mond drukt de illustratrice krachtig gevoelens uit: nieuwsgierigheid, vrolijkheid, bezorgdheid, verdriet en spijt en ten slotte intense vreugde.
Door een weloverwogen schikking van de tekst zorgt de kunstenaar ook voor een efficiënte spanningsboog met een sterke ontlading op het einde. Kantelpunt is de dubbele pagina met als tekst enkel het woord ‘Anders’. De drie puntjes die erop volgen, doen je snel de pagina omslaan. Rechts zie je nog een tipje van de jurk van mama olifant, terwijl kleine olifant omkijkt naar een uil. Echt knap hoe trefzeker Van Haeringen de kleine kijkers en luisteraars bij het verhaal betrekt.
Jan Van Coillie