Een citaat van Aristoteles als motto in een prentenboek? Het kan, en het is heel toepasselijk: ‘Wat men moet leren doen, leert men door het te doen.’ In dit nieuwe prentenboek van Chris Haughton zou je dit motto ook kunnen verwoorden als een raadgeving aan volwassenen: geef kinderen de ruimte om grenzen af te tasten en te verleggen.
Het verbod van mama aap bij het begin roept meteen spanning en verwachting op bij de kleine luisteraars: ‘Wat jullie ook doen, ga NIET naar de mangoboom. Daar lopen tijgers rond.’ Dat vinden de drie kleine aapjes erg jammer, ze zijn immers dol op mango’s. Maar misschien mag enkel kijken wel? En misschien, als ze heel goed opletten, kunnen ze er wel eentje pakken? Er zijn toch geen tijgers te zien… Intussen weet de aandachtige kijker wel beter …. Zo gaan de aapjes steeds een stapje verder tot ze de schrik van hun leven opdoen. Hebben ze uiteindelijk hun lesje geleerd? Het boek eindigt met een grote ‘Misschien…’
Op de illustraties valt het gedurfde kleurgebruik op, met achtergronden in rood en oranje. Daardoor springen de drie aapjes meteen in het oog met hun zwart lijven, groene neus en grote, witte kijkers met zwarte oogbol. Fantastisch hoe de illustrator door de stand van die oogbollen gevoelens oproept van nieuwsgierigheid, verlangen, twijfel of angst. Ook de gele tijgers hebben grote, witte ogen, maar ook scherpe, witte tanden … De eenvoudige tekst geeft in korte zinnetjes de gedachten van de aapjes weer. Zo kijk en denk je als het ware met hen mee.
Wat een heerlijk prentenboek is dit. Lekker ondeugend en met een boodschap die niet zomaar op een schoteltje wordt opgediend, maar die je als voorlezer en luisteraar samen kunt afleiden en bespreken. Een boek ook dat door zijn heldere eenvoud in woord en beeld jong en oud meteen kan betoveren.
Jan Van Coillie