Mijn knuffelkoning is een waardige opvolger van het succesrijke De knuffelkoningin (2005, meermaals herdrukt). Het boek volgt eenzelfde basisopbouw, waarbij de kleine prins(es) op bezoek gaat bij verschillende personages, die elk de verpersoonlijking zijn van bijzonder fijne momenten tussen volwassene en kind, om te eindigen met een extra groot knuffelmoment tussen ouder en kind.
In De knuffelkoningin gaat de kleine prinses op zoek naar de ideale knuffelkoningin en ontmoet ze de Koekjes-, Bloemen- en Poezenkoningin en de Koningin van de Nacht. In Mijn knuffelkoning gaat de kleine prins op zoek naar de koning van de papa’s en ontmoet hij de Fietsen-, Knutsel-, Zwem-, Smul- en Dromenkoning. In beide boeken maakt de auteur gebruik van de vraag- en antwoordvorm (‘Ben jij de … koning(in) …’ ‘Neen hoor, ik ben …’), een leuke vorm om de aandacht van de lezers/luisteraars erbij te houden. Ook al is de basisvorm dezelfde, toch valt Kristien Aertssen allerminst in herhaling. Integendeel, de manier waarop ze varieert op het thema is origineel en ingenieus. Terwijl in De knuffelkoningin de prinses alleen op zoek gaat naar een knuffel en haar mama haar in het kasteel steeds harder mist, gaan de kleine prins en zijn papa samen op pad. Daardoor ligt de klemtoon hier op de momenten die ze samen beleven en op de dingen die ze samen leren. Dat is voor de jonge luisteraars extra prettig omdat hierbij de schotten tussen volwassene en kind wegvallen. Ze leren samen fietsen, knutselen, zwemmen en confituur maken. Als bij de Dromenkoning de sterkste kant van de papa-koning naar boven komt, gebeurt dat in een mooi moment van samen-zijn dankzij het voorlezen. Terug thuis wordt in een reeks kleinere prenten herhaald wat ze die dag samen leerden, waarbij de papa niet alleen de allerbeste Knuffelkoning blijkt, maar natuurlijk ook de koning van de papa’s.
In de prenten herken je meteen de hand van de illustratrice in het zachte en tegelijk uitbundige kleurenpalet, de decors met veel bloemen, planten en vogels en vooral de gezellige personages (zowel mensen als dieren) met een brede (glim)lach op het gezicht en neuzen in allerlei vormen die meteen de aandacht trekken. Door de lange, smalle en beweeglijke armen en benen hebben ze iets van vrolijke marionetten. De landschappen zonder klassiek perspectief zijn fantasierijk ingevuld, van het Wielerpark over de Fantastische Fruittuin tot het Zoete Dromenbos. De illustratrice verwerkt heel wat speelse details in haar prenten, waardoor je er niet snel op uitgekeken raakt. In het wielerpark bijvoorbeeld kun je een jongen op een skateboard ontdekken met een knuffeldier in zijn nek en een volwassen konijn dat een klein konijntje leert fietsen maar ook een vos op een step en een gekleurde clown op een eenwieler.
Niet zomaar luidt de titel van dit boek MIJN knuffelkoning. Dat geldt natuurlijk voor de papa-koning in dit boek, maar bij uitbreiding voor alle papa’s die, wanneer ze dit boek voorlezen, een uniek knuffelmoment zullen beleven. En reken maar dat ze dat bij herhaling zullen mogen/moeten doen.
Jan Van Coillie