Woorden schieten te kort om dit boek te typeren: indrukwekkend, verbluffend, fascinerend, magisch, oogverblindend mooi …

In het woord vooraf typeert de kunstenares zelf haar boek als een ‘waarbij je je wenkbrauwen optrekt en de adem inhoudt’. Zo is het precies. Het is een boek waar je ‘letterlijk doorheen zult lopen’, waarbij Dautremer ten slotte de lezer verzoekt om dat heel voorzichtig te doen. Dat laatste is absoluut nodig, daarom kun je het het beste samen met je (klein)kind lezen en bewonderen.

Het hele boek is een magische kijkdoos of minitheater vol ragfijn uitgesneden illustraties. De precisie waarmee dat gebeurde is overweldigend: van de radertjes op het schutblad over delicate blaadjes, takjes, spijlen van een hek tot de gedraaide horens van een bok of de bekjes van twee pinguïns. En alles past perfect in elkaar! Als je een prent omslaat, zie je bijvoorbeeld hetzelfde dier, maar met een andere mimiek of vult een kamer zich met attributen. Wie de bladzijden snel tussen de vingers laat glijden, krijgt als het ware een animatiefilm te zien, waarin de ruimtes zich opvullen of leeg raken. Het is in beide richtingen een onvergetelijke ervaring.

De tekst die de prenten begeleidt is in korte zinnen van een of twee regels onder elke uitsnede gedrukt. Hij brengt een universele ode aan de liefde. Jacominus (het pluizige konijn uit een vorig boek van Dautremer) wacht op iemand die hij lijkt toe te spreken. Door simpele zinnen drijft de auteur de spanning op: ‘Je vraagt je af waarom ik er zo op aandrong dat je zou komen.’ ‘Om twaalf uur zul je het weten.’ Enkele bladzijden verder lees je: ‘Ik ben al een tijdje de woorden die ik tegen je wil zeggen aan het oefenen.’ En ‘Ik zou willen dat ik ze op dit moment tegen je kon uitspreken. De woorden branden op mijn tong.’ Welke woorden? Vraag je je als lezer af. Stap voor stap leef je mee met de gevoelens van Jacominus, zijn ongeduld, zijn verlangen maar ook zijn jaloezie. Op de uitsneden kun je niet alleen Jacominus zelf volgen, maar ook de tocht van de ‘je’ tot wie hij zich richt, een tocht vol vertragingen die zijn geduld danig op de proef stellen. Uiteindelijk wordt duidelijk dat hij als matroos wacht op zijn geliefde voor zijn schip vertrekt. De slotbladzijden maken duidelijk hoe heerlijk zo’n afspraakje voelt als het ‘de afspraak van je leven’ is. Net zo voelt een boek als het een ‘boek voor het leven is’.

Jan Van Coillie