Het komt niet vaak voor dat een boek van een Letse kunstenares wordt vertaald in het Nederlands. Dat het boek eerst een geanimeerde kortfilm was die meerdere prijzen wegkaapte op filmfestivals overal ter wereld zal daar niet vreemd aan zijn. Je kunt de film trouwens bekijken door de QR-code te scannen op het schutblad. Maar ook de absurde humor in tekst en beeld maken het prentenboek bijzonder.
Het verhaal gaat over Olga, die een kiosk openhoudt. Ze woont zelfs in de kiosk, ze is zo gezellig zwaarlijvig dat ze er niet meer uit kan. In het boek wordt dat subtiel verwoord: ‘Olga werkt al heel, heel lang in de kiosk.// Misschien zit ze er wel een beetje vast.’ Olga is graag gezien, ze weet immers precies wat haar klanten willen: de krant, een damesblad, lottobriefjes, een lolly, een halveliterfles water zonder bubbels of gewoon even praten. In de typering van de klanten gaat de tekst wel nodeloos boven de hoofden van kinderen heen. Wat hebben jonge lezers of luisteraars aan zinnen als: ‘De vrouw met pech in de liefde zoekt raad in damesbladen.’ En ‘De dame met haar haar in een knot interesseert zich voor vissen, katten en politiek.’ ’s Avonds na het werk voelt Olga zich wel eens triest, om zich te troosten leest ze dan in reistijdschriften en droomt ze van verre reizen en de ondergaande zon.
De waterverfschilderijen stralen gezelligheid uit door de warme kleuren en het vriendelijke gezicht van de ronde Olga. De centrale prent van Olga die in haar bed in de overvolle kiosk droomt over verre reizen is onvergetelijk. Het vogelperspectief maakt het tafereel extra dromerig.
Maar dan krijgt het verhaal een verrassende wending. Als twee kwajongens een zak chips stelen en Olga hen probeer te grijpen, kantelt haar kiosk en staat haar wereld letterlijk op zijn kop. Maar wat een geluk bij een ongeluk. Olga ontdekt dat ze haar kiosk op kan tillen en er zelfs mee kan wandelen. Op een volgende prent over een dubbele pagina kijken de mensen verbaasd toe. Onderweg komt Olga haar klant met het gekke hondje tegen en struikelt ze over de hondenlijn. Het wordt helemaal te gek als ze in de rivier belandt en met de stroming naar zee drijft. Ook hier is het vogelperspectief heel functioneel, dit keer vanuit de meeuwen boven de zee.
En jawel: haar droom wordt werkelijkheid. Ze spoelt aan op een paradijselijk strand waar ze van haar kiosk een ijsjeskraam maakt. Zelfs de meneer met het gekke hondje komt er met vakantie. De slotprent met Olga die, een ijsje in de hand, gelukzalig naar de ondergaande zon kijkt, balt de centrale boodschap samen zonder woorden: je kunt je dromen waar maken en een plek vinden waar je je gelukkig kunt voelen zoals je bent.
Jan Van Coillie