Marta is altijd aan het tekenen. Op een dag pakt ze een reusachtig vel papier en een grote kwast met gele verf en tekent ze een leeuw. Die is zo levensecht dat hij uit het schilderij stapt, in het leven van Marta. Ook in de tekst neemt hij het roer over: de rest van het verhaal wordt door hem in de ik-vorm verteld, een sterke vondst, waardoor je het gebeuren vanuit een origineel perspectief mee beleeft. Als de leeuw ziet hoe Marta voor de spiegel brult en haar klauwen uitslaat, begint hij met haar een onstuimig spel.
De illustraties zijn zonder meer bijzonder. Elke scène wordt breeduit over een dubbele pagina uitgewerkt. In het begin primeren het wit en de zwarte contouren. Zo zie je Marta in een bijna lege kamer ijverig aan het tekenen op de vloer. Alleen haar haar is rood, net als haar zelfportret en daarnaast staat een potje gele inkt, als een voorafspiegeling van wat zal volgen. Geleidelijk komt er meer kleur op de prenten, eerst vooral geel, met hier en daar een blauwe of groene veeg. Tot Marta de leeuw mee op reis neemt door het huis en haar verbeelding. Met verf ontstaat eerst een zee en dan een kleurrijk oerwoud. De leeuw gaat steeds meer op in het spel en wordt tegelijk wilder en woester tot het bijna fout af loopt. De krachtige, expressieve lijnvoering is een feest voor het oog. Marta is zo boos dat ze niet meer met de leeuw wil praten, al blijft ook dat niet duren. Heel mooi is het contrast tussen de prent met de mokkende hoofdrolspelers en de volgende, waarop Marta bovenop haar leeuw in slaap gevallen is. Na de grote verzoening neemt de verbeelding pas echt een hoge vlucht, ook letterlijk, wat een heerlijk spel met duizelingwekkende perspectieven oplevert.
Marta’s vriend verdwijnt en zij landt opnieuw met beide voeten op de grond. De woeste, wilde kleurenexplosie verdwijnt en zwart en wit nemen terug over … tot Marta aan een nieuw schilderij begint. Wat een heerlijke ode aan de verbeelding en de kracht van kunst is dit! Het boek prikkelt ook om telkens opnieuw op ontdekking in te gaan. Dat doet het tot op de laatste bladzijde, waarop je de inhoud ziet van een pakje dat de leeuw van Marta ontving, met daarin een breed lachend portret van Marta, een cake en een briefje met daarop ‘P.S. dikke kus van de schildpad’. Natuurlijk moet en zal je dan die schildpad zoeken op de vorige bladzijden en inderdaad, op veel prenten vind je haar terug, als verborgen, rustig gegeven tegenover de woeste leeuw en soms zelfs als een beetje troost.
Jan Van Coillie