Lowie

Lowie

Onze recensie

In Lowie is België uit de geschiedenisregisters geschrapt en ligt Brussel er verloederd bij. Auteur Ann Vanderstraeten schept een wereld waarin alle Europese instellingen uit Brussel vertrokken zijn en Vlaanderen onafhankelijk is. Om dat onafhankelijke Vlaanderen werd de Grote Slag beslecht.

Arnout, een tienjarige jongen, kent Brussel enkel als een smerige en hopeloze stad. Hij breekt op een vakantiedag waarop hij zich verveelt binnen in een leegstaand gebouw. Daar maakt hij kennis met leeftijdsgenoot Lowie, met wie hij het ontdekken van dat gebouw tot zijn zomerproject maakt. Er staan hen daar enkele verrassingen te wachten: blijkbaar was Brussel ooit een bloeiende stad, het centrum van Europa zelfs.

Arnout stelt zich de vraag waarom iedereen dat geheim probeert te houden. Vastgeroest in een haat die zijn vader en zijn vrienden hem aanpraatten, gelooft hij rotsvast dat dat de schuld van ‘Die Mensen’ is, ‘landverraders die Frans spreken’.

Arnouts vader gaat thuis telkens wild tekeer tegen ‘Die Mensen’, die pientere lezers ook wel als onze Waalse medemensen zullen herkennen. Hij briest en brult, zonder enige nuance: ‘Terwijl Arnout die avond zijn soep oplepelde, ging zijn vader zoals gewoonlijk weer flink tekeer. Hij had het over Die Mensen. Die Mensen hadden Vlaanderen aan de rand van de afgrond gebracht, beweerde hij, en zelf hadden ze hulp gezocht bij Frankrijk. Het waren lafaards, Die Mensen. Vlaanderen had tenminste het lef om op eigen benen te staan. […] En het was allemaal de schuld van Die Mensen, dat zei iedereen. Dan moest het ook waar zijn, dacht Arnout, ze konden niet allemaal liegen.’

Arnouts moeder brengt evenwicht en nuance in Arnouts leven: het is voor hem een schok als hij te weten komt dat zijn moeder vroeger teksten in het Frans vertaalde voor de Europese Unie. Na de Grote Slag kon ze niet meer werken omdat ze geen Frans meer mocht spreken en alle Europese instellingen halsoverkop naar Frankrijk verhuisd waren. Als Lowie in het gebouw van zijn zomerproject op het vroegere bureau van zijn moeder een foto van zijn ouders voor de Eiffeltoren vindt, dan verzacht dat sterke beeld wat de straffe, karikaturaal aandoende taal van zijn vader. Arnout blijft echter achter de hem aangeleerde ideologie staan.

Tijdens de vakantie van zijn vrienden brengt Arnout ’s namiddags tijd door met Lowie. Als zijn vrienden terug zijn, dan verschuiven ze hun zoektocht en hun glijpartijtjes op de heerlijk lange trappen in het gebouw naar ’s morgens. ’s Ochtends voelt Arnout zich eerder soft (maar wel ook helemaal zichzelf), terwijl hij zich ’s namiddags nooit helemaal op zijn gemak voelt en met zijn vrienden stoere daden stelt (bijvoorbeeld door graffiti te spuiten op een woning van een gezin waarbinnen één van Arnouts vrienden iemand Frans hoorde spreken). Langzaam rijpt het inzicht bij Arnout dat de zwijgzame en bedachtzame Lowie bijzonder is, dat er iets bijzonders met hem aan de hand is.

Net als het moederpersonage brengt het personage van Lowie evenwicht en nuance in het verhaal. Op het einde van het verhaal wordt duidelijk wat al de hele tijd sluimerde: ‘O-skoer,’ klonk een zwakke kreet uit de liftkoker. Arnout schrok. Had hij dat goed gehoord? ‘Help!’ klonk het even later. […] ‘Je weet heel goed wat je geroepen hebt. Ik heb het gehoord, het was iets Frans.’ Het bleef stil. ‘Lowie, ben jij een van Die Mensen?’ ‘Nee. Ja. Mijn vader …’ ‘Wat is er met je vader?’ riep Arnout. ‘Is hij een van hen?’ ‘Ja,’ kwam het antwoord zwak uit de diepte. ‘Verdomme!’ […] ‘Arnout, help me alsjeblieft.’ ‘Waarom zou ik jou helpen, verrader?’ ‘Omdat je mijn vriend bent.’ ‘Ik ben je vriend niet,’ schreeuwde hij terug. Arnout krabbelde overeind. Verslagen staarde hij voor zich uit. Hij kon het niet, hij kon geen hulp bieden aan een van Die Mensen. Meer nog, hij vertikte het.’ Achteraf ervaart hij dat hij zijn vriend erg mist.n

Nieuw

Thema's

Leeftijd

Auteur