Oma’s zijn heel oud. Dat ontdekt het jongetje in dit verhaal.  Hoe oud, dat kan hij niet schatten.  Misschien wel zo oud als de dino’s of zo oud als Sinterklaas.  Maar wat hij zeker weet, is dat oma vroeger een meisje was. Ooit was ze heel klein, een baby’tje nog.  Toen werd ze een meisje dat piano leerde spelen.  Later was ze een mama en toen een oma.

Nu is oma zo oud dat ze de namen vergeet; ze is ook zichzelf vergeten.  In haar hoofd spelen kinderen van vroeger, maar op de piano kan ze niet meer tokkelen.  Het jongetje moet haar lievelingsliedje spelen.  ‘Later’, zegt oma, ‘ga ik in dat schilderij wonen.’ Dan wijst ze naar het schilderij dat in haar kamer hangt.  Hopelijk vindt ze daar opa weer, en staat er een piano.