Professor Rita Ghesquiere was een van de eerste wetenschappers in ons taalgebied die het belang beklemtoonde van series voor jonge lezers. De herkenbaarheid, eenvoudige taal, ongecompliceerde mix van humor en spanning en het plezier van de herhaling maken ze razend populair. Tiny, Pietje Puk en De Vijf werden opgevolgd door de Loser en Boomhutten-series. Typerend voor die recente reeksen is het grote aandeel van de illustraties, eigen aan een beeldcultuur als de onze.
Ook in de succesreeks Isabella Maan zijn de prenten prominent aanwezig. De roze kleur, de glitters en de vrouwelijke hoofdfiguur maken meteen duidelijk dat de serie vooral mikt op meisjes van zo’n jaar of acht, negen. Hoofdpersonage Isabella Maan is de dochter van een fee en een vampier. Haar spitse feeënoortjes, haar vleermuisvleugels en vampierstanden maken haar uniek. Die tanden staan centraal in dit dertiende deel uit de reeks.
Op een dag ontdekt Isabella dat ze een losse tand heeft. Daar worden haar mama en papa meteen opgewonden van. Mama Fee raadt aan om de tand onder haar kussen te leggen voor de tandenfee, maar papa Vampier vindt dat ze de tand moet laten inlijsten, want zo hoort dat bij vampiers. Als begripvolle ouders laten ze de keuze wel aan Isabella. Omdat die niemand wil teleurstellen, blijft ze twijfelen. Die twijfels worden alleen maar erger als ze met papa naar de vampiertandarts Graaf Dentalius moet. De angst voor de tandarts wordt heel herkenbaar en expliciet verwoord, wat typisch is voor dergelijke series: ‘Ik staarde verschrikt naar de stoel. Ik wilde er echt niet in gaan zitten en graaf Dentalius zijn rubberhandschoenen en instrumenten in mijn mond laten steken.’ Er komt echter hulp uit onverwachte hoek. De tandenfeemuis Mignotte helpt haar om de angst voor de tandarts te overwinnen. Natuurlijk valt het volgende bezoek aan Dentalius heel erg mee en al even natuurlijk eindigt alles met een feestje met veel lekkers.
Complexe personages, literaire taal of een originele plot hoef je in dergelijk seriewerk niet te verwachten, wel heel herkenbare emoties, een gemakkelijk weg lezende taal en een wensvervullende fantasie waar veel jonge lezers dol op zijn. Ik twijfel er niet aan: Isabella Maan zal tal van jonge lezers rond de negen jaar aan het lezen krijgen of, als ze al kleine leesvampiertjes zijn, hun onstilbare honger naar boeken mee helpen verzadigen.
Jan Van Coillie