Een winterse zaterdag. We passen een namiddag op Jutta, nét 2 jaar en Viggo, 4 jaar oud. Beiden weten ze goed waar ze ‘hun’ boekjes in oma en opa’s boekenkast kunnen vinden. Geregeld stop ik er een ‘nieuw’ boek bij. Dit keer is het Is het nog ver? van Ingrid Godon. Het is Jutta die trots met het boek op mijn schoot klimt. Viggo schuift ook bij.
Ik vrees even dat het verhaal te moeilijk is voor een tweejarige maar begin toch voor te lezen: Op een dag, vroeg in de ochtend, nam Leon de langste ladder en ging hij op zoek naar de hoogste boom. Ik stop niet om ‘moeilijke woorden ‘ uit te leggen en lees bij elke prent de tekst gewoon zoals die er staat. Daarna geef ik ze even tijd om te vertellen wat ze op de prenten zien. Viggo wijst naar ‘de vrouw’ van Leon.
Bij één van de volgende illustraties zie je Leon van tak tot tak klimmen. Met zijn vingertje volgt Viggo de klimpartij nog eens opnieuw. Ook het nestje met ’te huur’ vindt hij leuk. Bij ‘Zou het ver zijn?’ knikt Jutta overtuigd. Ze snapt dat er Leon nog heel wat te wachten staat. Uiteraard worden alle dieren die Leon tijdens zijn klimpartij ontmoet, aangewezen en benoemd. Hun favoriete illustratie is die waarop Leon struikelt en valt. Jutta noemt meteen alles wat uit zijn tas valt bij naam: een boek, een beker, een paraplu…
Verbazend hoe Viggo aan de veranderende kleuren van de lucht merkt dat het stilaan laat wordt en dat Leon dus op een tak zal slapen tot de volgende ochtend. Jutta geeft zelf nog niet veel commentaar, maar ze volgt het verhaal van begin tot einde. Viggo legt ook de link naar eigen verlangens en gevoelens. Als tweede in de rij moet hij vaak opboksen tegen zijn oudere broer. Hij is een dapper ventje dat uitdagingen niet uit de weg gaat. Niet te verwonderen dat hij de vastberadenheid van Leon onderkent: Hij wil naar boven maar hij is ook een beetje bang. En: Nu is hij heel blij en hij roept zijn vrouw ook naar boven!
In dit sfeervol verhaal beschrijft en tekent Ingrid Godon hoe een man hoog in een boom klimt omdat hij de wolken en de vogels van dichtbij wil zien. De weg naar boven verloopt niet zonder hindernissen: een valpartij door een windstoot maakt dat hij al zijn spullen kwijtraakt. Drie vriendelijke dieren helpen hem verder op weg. Een beetje ongerust klimt de vrouw van Leon ook naar boven. Samen genieten ze van het mooie uitzicht.
Tijdens het voorlezen aan mijn kleinkinderen heb ik de ‘gelaagdheid ‘, zo kenmerkend in Godons prentenboeken, weer bewonderd: van een eenvoudige klimpartij die jonge kinderen moeiteloos kunnen volgen tot het weergeven in tekst én beeld van gevoelens en verlangens. De jongsten genieten van de details op de prenten, bij oudere kleuters lokt het boek interacties uit over de beweegredenen van het hoofdpersonage.
Dit is het eerste boek waarvan Ingrid Godon ook de tekst schreef. Ze slaagt daar erg goed in. De teksten bij de prenten zijn bondig en ze laten voldoende ruimte aan de illustraties om eigen accenten in het verhaalverloop te leggen. Geregeld zoemt Godon in op het hoofdpersonage. Het is niet nodig om zijn zoektocht naar evenwicht en het ontspannen genieten van de wind en de wolken in woorden te vertolken.
Dat is nét de sterkte in alle prentenboeken van Ingrid Godon: haar illustraties ondersteunen niet enkel de tekst, ze vertellen een eigen verhaal, wat maakt dat dit warme verhaal over verlangen en volharding zelfs voor tweejarigen, en voor honderdjarigen nog steeds, herkenbaar is.
– Door Anita Wuestenberg –