‘Ik heb het gevoel dat Thomas nooit meer zal kunnen lopen’, zegt mama. ‘Het was natuurlijk niet de bedoeling dat Thomas dat zou horen’. Thomas ligt vaak in bed omdat hij al een jaar lang pijn heeft aan zijn been. Dat maakt mama verdrietig en Thomas maakt zich zorgen. Maar als de schemering valt, tikt er plots iemand op het raam. Het is Meneer Rozenstaf van Schemerland. Meneer Rozenstaf neemt Thomas mee naar Het Land Dat Er Niet Is. In Schemerland kun je alles doen waar je ooit van gedroomd hebt en je ziet er de zotste dingen. Anders zijn, pijn hebben, iets niet kunnen, bestaan niet in Schemerland. ‘Dat doet er niet toe’, zegt Meneer Rozenstaf.
Astrid Lindgren vertelt ons dat je nooit mag ophouden met dromen. Vaak gaan de dingen niet zoals wij wensen, maar moeilijk gaat ook. Met een beetje fantasie, inlevingsvermogen en optimisme ziet het leven er heel wat rooskleuriger uit en zijn al die moeilijke dingen plots niet meer belangrijk. De boodschap achter en de opbouw van dit verhaal zijn heel mooi, universeel en tijdloos. Maar de avonturen die Thomas beleeft, zijn ietwat oubollig. Dat is natuurlijk niet verrassend, want het verhaal dateert al van 1946, maar wordt nog steeds heruitgegeven. Vandaar dat ook de schrijfstijl waarschijnlijk beschrijvend, ietwat belerend en weinig suggestief is. De sfeervolle illustraties maken dit enigszins goed en passen perfect bij het verhaal. De uitdrukkingen op de gezichtjes van de personages spreken boekdelen. De tekeningen zorgen er in ieder geval voor dat je verder gaat dromen, op weg naar Schemerland. Als het allemaal wat moeilijker gaat, is In Schemerland alvast een hoopvolle aanrader en houvast.
– Door Inge Van Helshoecht –