“Op de avond waarop we wegliepen beloofde jij dat je me zou komen halen als we elkaar kwijt zouden raken. Dat we samen naar de lancering van de Challenger zouden kijken. Dat je dat voor alle planeten in het zonnestelsel nog niet zou willen missen.” Nova is twaalf en telt af (net zoals bij een echter lancering, van tien tot nul), tot de Challenger de ruimte ingaat en haar zus Bridget terug zal komen. Nova heeft autisme en kan moeilijk gezegd krijgen wat ze voelt, maar ze is niet dom.
Auteur Nicole Panteleakos kruipt in de huid van een kind met autisme en brengt haar verhaal, dat zich afspeelt in verschillende pleeggezinnen, als het ware ‘van binnen uit’. De kijk op de wereld vanuit het hoofd van het autistische kind en de redeneringen zoals ze zich in haar denkpatroon afspelen, maken het boek heel realistisch maar nooit zwaar op de hand. Ongeluks- en geluksmomenten wisselen elkaar regelmatig af en worden heel raak beschreven. Zoals wanneer Nova voor de eerste keer een woord uitspreekt tegen de andere kinderen zonder dat Bridget erbij was : “Het voelde gek. Het voelde geweldig. Het voelde alsof ze in een achtbaan zat, en dan niet langzaam tik-tik-tik naar boven toe, maar swoesj naar beneden. Het voelde als marshmallowspread op een boterham, raar maar wel heel lekker…”.
In de ruimte is het stil biedt een unieke kijk in de wereld van pleeggezinnen en autisme. Door de goede dosering van spanning en emoties en de krachtige stijl zijn de brieven Nova aan haar zus er tien om nooit te vergeten.
Lieve Lams