‘Mijn vader, mijn moeder en ik. Vroeger waren we een blokkentoren. Drie blokjes op elkaar, ik bovenop. De toren was omgevallen – torens vallen nu eenmaal altijd om- en het vallen deed pijn.’
Olivia’s mama is onlangs overleden. Sindsdien leven haar vader en zij in wat ze zelf ‘tijdelijkheid’ noemen. ‘Op dit moment is alles tijdelijk, dat hebben mijn vader en ik zo afgesproken. We zijn namelijk op doortocht.’
Na de crematie hebben ze alles achter gelaten en zijn ze met de boot uit Friesland vertrokken. Olivia vindt die tijdelijkheid allemaal best, omdat ze zelf ook niet weet hoe het verder moet. Die tijdelijkheid bepaalt ook haar houding: het loont de moeite niet vrienden te maken, sommen te leren, … want het is maar voor even. ‘Dat weet Jenny niet, maar ik hoef geen nieuwe manier van rekenen te leren, want we zijn straks toch weer weg. Het is nu eind februari. Misschien tot de lente. Niet langer.’
Het verhaal is doordrongen van het rouwproces dat Olivia en haar vader doormaken. In het kader daarvan kun je het eerste stuk van het verhaal zien als een soort van ontkenning. Ze zijn gevlucht uit hun vertrouwde omgeving en hebben hun leven, zo lijkt het wel, on hold gezet. Ze beseffen wel allebei dat er iets veranderd is, maar ze doen er alles aan om het niet onder ogen te moeten zien.
Een mooi beeld hiervan is de as van Hannah, die zou worden achternagestuurd, maar Olivia’s vader heeft (on)bewust een verkeerd adres opgegeven. Zowel de as van haar moeder als Olivia en John zijn de weg kwijt. Olivia en haar vader verwerken de dood van Hannah heel anders.
Zo huilt Olivia’s vader vaak, en voelt Olivia dat ze sterk moet zijn voor John, die ‘weet het even niet zo goed’. ‘Ik zei: ‘Zo erg is het niet. Het valt wel mee’. Al wist ik niet precies wat er niet erg was en wat er wel meeviel.’ Maar het gemis en de onzekerheid spreken uit alles wat Olivia doet: ‘Binnen in mij leefde alles nog aan haar. Ik kon het niet aan mijn vader uitleggen. Hij was lief. Maar hij was niet genoeg.’
Ze hebben ook wel wat problemen met communicatie: ‘Eigenlijk waren we altijd al beter geweest in samen zwijgen.’ Het is de urn met Hannahs as die weer wat standvastigheid in hun leven brengt. Olivia ziet haar grootouders terug, sluit vriendschap met Sasha en laat zo ook weer andere mensen toe in haar leven, al heeft ze het nog heel lastig met Sonja, de nieuwe vriendin van haar vader. Er wordt niet langer enkel teruggeblikt maar ook stilaan vooruitgekeken en er worden plannen gemaakt. John en Olivia kunnen het overlijden van mama een plaats geven en afscheid nemen. Het is een prachtig verhaal dat emoties oproept en je niet gauw los zal laten.
– Door Barbara Artoos –