De wereld in al zijn diversiteit en veelvuldigheid: die is er om intens van te houden. Dat is het optimistische, hartstochtelijke pleidooi dat de Britse, naar Australië uitgeweken illustrator Tania McCartney wil brengen.
Voor ons ligt een overdonderend rijk geïllustreerd boek op atlas-formaat. Op 44 dubbelpagina’s, die je de ene keer verticaal, de andere keer horizontaal moet bekijken, wordt de wereld in kaart gebracht. Dit volgens steeds andere thema’s: dieren, planten, talen, geuren, kleuren, klimaatgordels, continenten, gebouwen, kleding. De 44 fraaie kleurenplaten met een massa korte begeleidende teksten en tabelletjes met cijfergegevens leveren zo een encyclopedisch overzicht van de wereld in al zijn fysieke verschijningsvormen.
De tekstjes lezen vlot en zijn voortreffelijk door vertaalster Johanna Rijnbergen aangepast aan het Nederlandse taalgebied. Het leergierige kind dat al behoorlijk kan lezen steekt vast veel op uit dit boek. De paginabreed gedrukte dubbelpagina’s zijn voor de kleinste kinderen ook dankbare educatieve platen om met een ouder iemand te exploreren.
Het hele werk is doordesemd met een soort van hartenkreet van de auteur: laten we samen in harmonie, begrip en zin voor inclusiviteit genieten van deze wonderbaarlijke planeet en het voor haar opnemen. Zo verwoordt ze het ook in haar summiere voorwoord waarin ze ook de volwassenen dankt die ‘écht begrijpen hoe belangrijk het is dat kinderen reizen.
Het boek zal ongetwijfeld zijn liefhebbers vinden, maar zelf ik raakte er niet echt van in de ban. Het vroeg wat zelfonderzoek om te achterhalen waaraan dat nu ligt. Is het omdat ‘overdaad schaadt’? De pagina’s zijn boordevol gepropt. Zoals het een encyclopedisch werk betaamt, kan je opperen. Maar daar is het boek wat te rommelig en niet systematisch genoeg voor. Dieren en mensen zijn fraai, maar ook weer niet uitzonderlijk mooi getekend. Zeer storend voor mij zijn de uniforme oogjes. Alle mensen en dieren, inclusief insecten en vogels, staren ons verschrikt aan met ogen als grote schoteltjes waarin ergens een stipje als pupil in zit. De kaft vind ik ronduit onaantrekkelijk: metalig blinkend met reliëfdruk en een wereldbol met figuurtjes die toch wel heel erg aan een corona-virus doet denken. Het overvloedige gebruik van kapitaalletters werkt onrustig.
In het genre van grote prentenatlassen is er zoveel artistieker en bekoorlijker op de markt. In de eerste plaats bij uitgever Lemniscaat zelf die voor deze zeer zeldzame keer een lagere standaard lijkt te hanteren.
Dirk Tavernier
Opmerking bij de titel:
Ik hartje de wereld is de titel die we terugvinden de catalogi van de uitgever en de verdelers. Als dusdanig komt die niet voor in het boek zelf. Op de titelpagina staat voor ‘hartje’, ja, een hartje getekend. Wellicht heeft de uitgever de oorspronkelijke uitgave willen navolgen: I heart the world. To heart is een Engels werkwoord