Ik ben Alice vertelt het verhaal van Alice, die worstelt met een eetprobleem: in het begin van het boek zweeft haar gewicht rond 42 kilogram… Het verhaal opent meteen met de moeilijkste etappe in het hele proces: het toegeven dat ze een probleem heeft en meteen ook haar moeder op de hoogte brengen. Haar eetprobleem is wel niet het enige waarmee Alice worstelt: ze zit in haar laatste jaar middelbaar onderwijs, wat betekent dat ze op het eind van het jaar een eindwerk moet voorleggen. Dat is voor Alice, die dyslexie heeft, een hele uitdaging. Deze opdracht en de onzekerheid over de toekomst veroorzaken ook heel wat twijfel, onzekerheid en stressmomenten, die op hun beurt haar eetstoornis voeden. Ze zegt het ook zelf: […] Je zet altijd een stap, En die stap gaat gepaard met hoop en angst, altijd. Angst voor wat zal komen en de hoop dat het snel voorbij zal zijn.
Het verhaal leert je hoe belangrijk mensen die je vertrouwt en je steunen zijn. Samen staan ze sterk, zowel op het vlak van het eindwerk als het verslaan van de ziekte. Zo probeert Alices moeder de bijverschijnselen van haar dochters ziekte met veel geduld te ondergaan: het uren shoppen, de uitbarstingen, het taxi spelen wanneer Alice door haar kritieke gewicht niet meer mag fietsen, de frequente woede-uitbarstingen. We leken wel twee alcoholisten, mama en ik, we verstopten onze flessen voor elkaar en probeerden elkaar te betrappen op een verborgen zonde. Alleen heetten onze zonden niet whisky of cognac maar Choco Prince, Bahlsen, Lu, Petit Beurre, Kinder Bueno en Delacre.
Na het behalen van haar diploma gaat Alice in Gent studeren en daar slaagt ze erin, met behulp van een nieuwe therapeute, zowel haar faalangst, dyslexie als eetstoornis onder controle te houden. Stilaan wint Alice zelfvertrouwen en krabbelt ze weer recht. Hierdoor lijkt er een groot verband te bestaan tussen de angst voor verandering, onzekerheid en twijfels die Alice heeft en de nood om controle te behouden, meer bepaald over haar gewicht.
Het lijkt me geen toeval dat herhaaldelijk vermeld wordt dat Alice slecht is in rekenen, maar haar gewicht tot na de komma nauwkeurig kent. Alice heeft een heel bijzonder parcours afgelegd. Het boek gaat daarom niet alleen en zelfs niet in de eerste plaats over anorexia. Je leert vooral een jongedame kennen die haar weg zoekt en die weg mits het nodige vallen en weer opstaan – al dan niet met steun van anderen – ook vindt.
– Door Barbara Artoos –