Wat een fantastisch gevoel moet het zijn om als uitgever een boekje als Hidde Huilt te ontdekken. Pure eenvoud, zo puur dat iedereen, van 3 tot 103, de kernemoties herkent en kan meevoelen: bodemloos verdriet (dat opkomt door van alles en nog wat, samengebald in ‘een slechte dag hebben’) én troostrijke troost.
Hidde heeft een rotdag. Hij kan het niet helpen, om alles moet hij tranen met tuiten huilen: als zijn vriendje Petter over zijn pop rijdt, als juf zegt dat iedereen zijn bord leeg moet eten, als papa hem te vroeg komt halen uit de crèche, enzovoort. Hidde is een schattig varkentje en ook de andere personages zijn afgebeeld als dieren, wat het voor de illustrator gemakkelijker maakt om de emoties uit te vergroten.
Dat dit kartonboekje met zo weinig woorden zo veel zegt, komt mede door de band tussen tekst en beeld. Geregeld prikkelt die de kijker/luisteraar om verbanden te leggen. Wanneer Hidde huilt ‘als broertje niet mag spelen’, kun je op de prent zien waarom dat niet mag: kleine broertje ligt te slapen. En wanneer Hidde huilt omdat hij spaghetti met tomatensaus moet eten, ‘ALWEER’, moet je dat laatste woordje verbinden met een eerdere scène waarin de juf zei dat iedereen zijn bordje leeg moest eten. Op de illustratie daarbij zie je dat de bordjes gevuld waren met spaghetti. Ook het volgende tafereeltje daagt uit. Daar huilt Hidde namelijk omdat poes de spaghetti opeet, terwijl hij die daarvóór zelf niet wou opeten.
Ten slotte zet het verhaal het belang van troost in de verf of hoe troostrijk troosten kan werken. Na de woorden ‘Wat nu?’ volgt een hoogst bevredigend slot, met het hele gezin (kat incluis) in de glansrol. Hidde huilt is een parel om te koesteren met je peuter knus op schoot.
Jan Van Coillie