Ava, het hoofdpersonage van dit boek, raakte zwaar verbrand in een woningbrand. De ondertitel op de cover ‘iedereen heeft littekens. Sommige zijn alleen makkelijker te zien’ trekt direct de aandacht. Het geeft je ook meteen al inzage waarover het boek zal gaan. Vanaf halverwege de eerste bladzijde wordt het de lezer ook duidelijk dat bijtende humor Ava’s verdedigingsmechanisme is geworden na wat haar is overkomen: ‘mijn nasmeulende treurpartijtje is voorbij.’

Meer dan een jaar na de brand mag Ava haar drukkleding achter zich laten en is het tijd om terug in het normale leven te stappen. Maar hoe doe je dat, als je je ouders en je beste vriendin kwijt bent? Als je bij je oom en tante woont waar je de plaats van hun overleden dochter invult? Als je gezicht verbrand is en het er na meerdere transplantaties uit ziet ‘als een lugubere quilt van aan elkaar genaaide lapjes’. (17) Als je grootste hobby zingen en toneelspelen was, en je je nu het liefst in een donkere hoek zou verschuilen? Als je elke dag opnieuw de blikken en opmerkingen van je medestudenten moet trotseren? Hoe moet dat dan?

Maar dan ontmoet Ava in de therapiepraatgroep Piper. Zij raakte bij een ongeval verlamd en zit sindsdien in een rolstoel. Piper heeft een dosis lef onder haar arm die Ava mist, en waar ze in eerste instantie enorm naar opkijkt. Piper naast zich hebben helpt Ava om de middelbare schoolgangen te trotseren. Want als je dan toch spitsroede moet lopen doe je dat toch beter niet alleen? Ze vormen een ijzersterk duo.

Maar net zoals bij Ava’s bijtende humor blijkt de bravoure van Piper een verdedigingsmechanisme. De wereld draait niet alleen om Ava’s trauma en verwerkingsproces, maar wat kan zij nu iemand anders bieden?

Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om twee loodzware dingen te dragen: het trauma van de brand en het verlies van haar geliefden, en de heel erg zichtbare gevolgen van die brand die Ava blijvend met zich meedraagt. Het boek geeft wel een zeer accuraat beeld van hoe het voelt om ‘anders’ te zijn. Het zal voor velen die zich ‘anders’ voelen heel herkenbaar zijn. Hoe ga je om met de reacties van anderen, recht in je gezicht of eerder gefluisterd achter jouw rug? Al die therapie en onderzoeken komen je na een tijdje echt wel de strot uit, om over die nietszeggende boodschappen van anderen (hoe goedbedoeld ook) nog te zwijgen: Ava haat kaartjes met boodschappen als ‘je bent een inspiratie’ en andere bullshit. Ze heeft er niets aan nu ze haar leven terug op moet bouwen, en dat moet echt weer van op de grond. Hoe aanvaard je de nieuwe realiteit die zich opdringt? Het boek toont de enorme complexe wirwar aan emoties op een voor tieners heel herkenbare manier, in een setting waarin zij zich dagelijks bewegen. Voor mij zit er in het verhaal nog een heel belangrijke les: Je bent niet alleen. Leg contact, bouw een netwerk om je heen. Ava heeft haar netwerk, ook al noemt ze het meesmuilend ‘het Comité van Ava’s Leven’. Maar je ziet in het boek ook dat, als ze het moeilijk heeft, dat netwerk voor haar een vangnet is. Het is gevuld met mensen die haar graag zien en er voor haar willen zijn.

Ten slotte is het verhaal voor mij ook heel erg actueel, omdat het wat mij betreft vooral gaat om jezelf (proberen) graag (te) zien, zeker in deze tijd waar schoonheid en ‘normaal’ zijn hoog in het vaandel wordt gedragen.

Barbara Artoos