Het verdwenen kersenrood speelt zich af in een ver land. Koning Leon en koningin Soraya houden zielsveel van elkaar en dat kan iedereen zien. De koning kust zijn lieve Soraya graag op haar kersenrode lippen. Bij de geboorte van prins Floris is hun geluk compleet: het hele land is in feest.
Maar als de koningin later ziek wordt en sterft is het land in rouw. De koning en de kleine prins blijven bedroefd achter en natuurlijk missen zij de lieve koningin het meest. Koning Leon trekt zich stilzwijgend terug in zijn paleis. Het lijkt wel of zijn hart bevroren is. Floris krijgt zelfs geen knuffel meer van zijn vader. Als hij mensen ziet kussen wordt de koning helemaal kil en op een dag verbiedt hij in het hele land het zoenen. De mensen begrijpen er niets van. De vloek van een magiër maakt hun lippen stijf en zoenen lukt niet meer. Daardoor worden ze vanbinnen helemaal koud. Ook Floris mist een warme zoen.
Op een dag trekken de mensen boos naar het koninklijk paleis om hun ongenoegen te uiten. Zelfs Floris vertelt luidop dat hij de zachte zoenen van zijn mama mist. Nu beseft de koning dat het zoenverbod een foute beslissing was. De magiër mag de vloek opheffen en de bewoners krijgen het weer warm van binnen. Floris schrijft zoengedichtjes. En de koning? Die leert weer samen met zijn zoon genieten van het leven.
Het verdwenen kersenrood gaat over afscheid en het verdriet dat daar bij hoort. Rouw vraagt veel energie en tijd. Als iemand van wie je houdt sterft, voel je niet alleen de scherpe pijn van het gemis, je moet ook alleen verder en je toekomst opnieuw uitdenken. Het verhaal toont de pijn van het gemis en de sombere boze gevoelens die de koning kwellen. Alles wat hem aan zijn lieve koningin herinnert moet voor hem verdwijnen. Pas na verloop van beseft hij dat zijn harde houding ook andere mensen treft. De tijd is aangebroken om de mooie herinneringen een plaats te geven. Pas dan heeft de koning weer aandacht voor zijn zoontje en kan hij verder met het leven.
Het verhaal maakt ook duidelijk dat iedereen het rouwproces op zijn eigen ritme doorloopt en dat kinderen en volwassenen op een andere manier rouwen. In een nawoord duidt rouwdeskundige Manu Keirse de diepere betekenis van het verhaal. Kinderen die met verdriet of rouw geconfronteerd worden, zullen in dit boek zeker herkenningspunten vinden. Het verdwenen kersenrood kan echter een veel bredere groep kinderen aanspreken. De sprookjesachtige sfeer schept een zekere afstand, terwijl het gelukkige einde een toekomstperspectief biedt: Koning Leon en Floris vinden elkaar terug, er is weer ruimte voor warmte en tederheid. Dit prentenboek maakt het thema dood en rouw op een eerlijke maar niet beklemmende toon bespreekbaar voor jonge kinderen.
Rita Ghesquière