Bizarria was de vreemdste plaats op aarde. Er is een fabriek die alleen maar bestaat in een andere dimensie, een rivier zonder bodem, een berg zonder top, een tunnel die nergens naar toe leidt en alle straten heten Doedelmondstraat. Je vindt er vegetarische piranha’s, een Portugeessprekende rat en een juf die heks is en niets liever doet dan ongehoorzame kinderen betoveren in babynijlpaarden, pompoenen of wc-brillen. In dat bizarre stadje wonen Kipper, Tobias en Cimfonie, de jonge helden van dit verhaal.
Wanneer het gezin van Kipper plotseling heel vreemd, dat wil zeggen naar onze normen heel normaal wordt, raakt Kipper helemaal van slag. Samen met zijn vrienden besluit hij de zaak te onderzoeken. Startpunt is een kaartje dat in de bus viel van een zekere Hindermans Zwart, gespecialiseerd in het verwijderen van vreemdheid. Hindermans blijkt een radertje in een groter plan, opgezet door een enge wetenschapster. Natuurlijk verslaan ze de booswichten en wordt alles weer normaal of liever lekker bizar.
Het boek krijgt op de kaft lovende commentaar van Andy Friffiths, auteur van De waanzinnige boomhut. Het sluit dan ook naadloos aan bij die razend populaire reeks. Ze delen de absurde humor, de springerige opbouw en de directe vertelstijl. Het typische van dit soort verhalen is dat er eigenlijk nauwelijks een verhaal is. De auteur schudt de ene na de andere gekke inval uit zijn mouw, waarbij het verhaal voortdurend van de hak op de tak springt. Veel jonge lezers blijken net die opeenstapeling van knettergekke invallen in woord en beeld te smaken. Voortdurend onderbreekt de verteller, die zichzelf voorstelt als de schrijver, ook zijn verhaal om de lezer aan te spreken, meestal met compleet overbodige uitleg, te gekke vergelijkingen of absurde adviezen.
Een paar staaltjes: ‘Normaal gesproken hebben mensen het niet over “grote gruwels” als het over aardige en totaal ongevaarlijke dingen gaat.’ ‘De menselijke geest is, net als buigzame spaghetti, een wonderbaarlijk iets.’ Of ‘Ik denk dat je het wel met me eens zult zijn dat sommige kinderen bang zijn om naar een dokter te gaan. Ik word zelf nog liever ingesmeerd met geprakte bananen en in een kooi met hongerige gorilla’s gesmeten dan dat ik naar mijn huisarts ga.’
Literair stelt dit verhaal weinig voor, maar aan veel jonge lezers kan het ongecompliceerd leesplezier bezorgen als ze zich laten meeslepen door de bizarre buitelingen van de verteller.
Jan Van Coillie