Wie kent ‘Het meisje met de zwavelstokjes’ van H.C.Andersen? Dit is de Koreaanse bewerking van het beroemde sprookje. Even kort samenvatten. Er was een klein meisje dat door de bittere kou dwaalde. ‘Zwavelstokjes!? Wie koopt er zwavelstokjes?’ Ze was sjofel gekleed – haar schoenen was ze kwijtgeraakt- en haar buik knorde van de honger. Naar huis durfde ze niet te gaan zolang ze nog niet alle stokjes verkocht had. Maar niemand wilde haar stokjes. Niemand zag haar zelfs maar staan. Toen de koude haar te veel werd, ging ze zitten en ze stak één van haar zwavelstokjes aan. Opeens zat ze in een lekker warm huis, met leuke familie rondom haar en een tafel vol eten… Het stokje doofde. Het beeld verdween. Opnieuw zat ze op de koude straatstenen. Vol hoop streek ze een nieuw stokje aan. Oh ja, ook deze keer zag ze iets heel moois. Zo bleef ze haar stokjes afsteken.. totdat ze in de gloed van de laatste haar overleden oma zag. Toen dan ook dit stokje doofde, nam de oma het meisje in haar armen en samen verdwenen ze in de nacht. De volgende dag werd het meisje op straat gevonden. Ze zag blauw. Rondom haar lagen verkoolde stokjes en op haar gezicht lag een diepe glimlach. Toen de ARD enige jaren geleden dit sprookje verfilmde, was ik verbaasd. Wie verfilmt er nu zo’n intriest verhaal voor kinderen? Op het moment dat ik de sprookjesfilm zag, was ik vertederd en ontroerd. Bij dit boekje stelde ik me – vreemd genoeg – dezelfde vraag. Wie maakt er nu een prentenboek voor kleuters van zo’n droevig verhaal? Toen ik het boek las klom mijn zoontje (van bijna drie) op mijn schoot. Eerst wilde ik het boek dichtklappen. Welke boodschap had hij nu al aan de dood? Toen besloot ik met hem de prenten te bekijken. We zien wel, dacht ik. Als het te eng wordt, leg ik het boek gewoon weg…. Dat moment is nooit gekomen. Vanaf de eerste prent raakten we er beiden verliefd op. De sfeer die de illustrator met waterverf schept, is werkelijk feeëriek. Je waant je in een echt winterlandschap. Het kleine meisje loopt er zo verloren tussen. Haar gezicht is zo sprekend. Het moment dat ze dan de stokjes begint te gebruiken, verandert de sfeer in een kleurrijk festijn dat je haast vergeet dat het meisje zal sterven. Op een later moment las ik ook de tekst. Opnieuw was ik getroffen door het feit dat de tekst deze sfeer goed onderbouwt. Als ik aan mijn kind zou willen uitleggen wat de dood is, zou ik dit prentenboek zeker gebruiken.
Elke Beckers