Elke morgen vangt Roos nevels in haar netten. Ze weeft er felbegeerde stoffen mee. Haar creaties lokken vele kopers. Met de nevelstoffen kan je immers moeilijke gevoelens verhullen. Langzaam maar zeker omhult een dichte mist het hele land. Maar dan komt er een brief. De papa van Roos schrijft dat hij na een hele lange tijd terug bij Roos op bezoek komt. De nare gevoelens verdwijnen. Langzaam trekt de nevel op.

Agnès de Lestrade beschrijft op een heel tedere manier de pijn die een kind voelt wanneer het gescheiden wordt van één van de ouders. Roos, de hoofdpersoon, tracht die pijn ver weg te stoppen en te verbergen. Ze herinnert zich de fijne dagen met haar ouders, maar ook de ruzies, het zwijgen, het vertrek van papa en het enorme gemis. Pas als papa schrijft dat hij op bezoek komt, ziet ze weer licht in de duisternis.

De illustratrice maakt van dit boek een pareltje van tederheid en zachtheid. Je ziet op de prenten de evolutie van de gevoelens. De beginpagina’s bestaan uit grijstinten met slechts hier en daar een kleuraccent. Vele extra bladen in kalkpapier onderstrepen de nevel, het verdriet en de eenzaamheid van Roos. Sinds het vertrek van papa is alle vreugde uit haar leven verdwenen. En toch spreekt uit deze bladzijden iets troostends en hoopvol. Als de brief van papa komt, verschijnt er meer kleur op de bladzijden. Ze worden zonnig in vele tinten geel. De mist trekt op, de bladen kalkpapier verminderen, warmte en blijdschap verschijnen. Vader en dochter eindigen dicht bij elkaar in een stralende zon.

Lut Vanderaspoilden