U kent dat wel, het gevoel dat er op 1 januari een nieuwe periode in uw leven begint. Dat dat oude jaar nu eindelijk eens afgelopen moet zijn, en dat het nieuwe veel en veel beter zal zijn. Ook Victor heeft er geen al te best jaar op zitten en kijkt uit naar het nieuwe: ‘Dit nieuwe jaar wordt mijn jaar, het jaar van Victor!’ Al snel zal echter blijken dat het nieuwe jaar niet beter wordt dan het oude. Integendeel.
In de komende 365 dagen zal Viktor zich verbranden aan vuurwerk, een arm breken, ziek worden door een te grote portie taart, ruzie maken met vrienden, vechten met klasgenoten, en voor het eerst verliefd worden (met alle gevolgen van dien). Zijn zusje belandt in het ziekenhuis. Zijn vader verliest zijn baan en van op de eerste rij maakt Victor mee dat zijn ouders uit elkaar gaan, zijn moeder een nieuwe vriend krijgt en zijn vader wegglijdt in een alcoholverslaving. Een hoop ellende bij elkaar, dus. In feite zelfs veel te veel voor één boek.
Gelukkig is die overdosis kommer en kwel de enige zwakte van Het jaar van Viktor. De stijl en het narratief realisme van Aby Hartog verdienen niets dan lof. Hij wordt nergens belerend en laat Victor zelf in eenvoudige woorden het verhaal van zijn familie vertellen. Door de kinderblik blijft de lezer gespaard van al te emotionele beschrijvingen. Bovendien beseft Hartog zeer goed dat een jaar uit een mensenleven qua narratieve structuur meer weg heeft van een net begonnen Perzisch tapijt, dan wel van een volledig afgewerkt exemplaar. Aan het einde van het boek, op 31 december, zijn er dus nog heel wat losse verhaaldraden, en zo hoort het ook.
– Line Leys –