De twaalfjarige Marinka woont met haar grootmoeder in een heel speciaal huis. Het huis heeft hoge kippenpoten en om de zoveel tijd beslist het om, midden in de nacht, op te staan en naar een andere plek te lopen, honderd of duizend kilometer verder. Altijd ergens waar het eenzaam, somber en verlaten is. In het huis bevindt zich de Poort, die de overgang vormt tussen deze wereld van de levenden en de volgende wereld tussen de sterren.
De grootmoeder van Marinka is Poortwachter: zij spreekt de taal van de doden en wanneer de zielen naar het huis komen, gaat zij voor hen koken, muziek maken, hen de troostende woorden van de dodenreis toefluisteren en hen door de Poort begeleiden. Marinka houdt erg veel van haar grootmoeder, maar ze is ook vaak eenzaam. Haar grootmoeder zegt dat zij later de volgende Poortwachter moet worden, maar dat wil ze helemaal niet. Ze zou zó ontzettend graag een normaal leven leiden, in een normaal huis, op een vaste plek, tussen gewone, levende mensen. Ze droomt ervan een levende mensenvriend van haar eigen leeftijd te hebben om mee te praten en samen dingen te doen. Ze wil weg van het huis en de echt wereld ontdekken, mensen ontmoeten, vriendschappen sluiten. Maar ze mag van haar grootmoeder niet buiten het hek van het huis.
Op een dag komt Marinka tot de verbijsterende vaststelling dat haar grootmoeder iets heel belangrijk voor haar verzwegen heeft. Alle hoop op een normaal leven valt plots weg. En dan verdwijnt haar grootmoeder door de Poort. Wanhopig gaat Marinka op zoek naar een manier om haar terug te halen Maar zal het huis haar hierbij helpen?
Ligt mijn lotsbestemming vast, of kan ik die toch veranderen? In hoeverre kunnen we onze toekomst zelf vorm geven? Dit zijn de vragen waar het hoofdpersonage van dit boek dagelijks mee worstelt. Het boek beschrijft de zoektocht van een jonge puber om haar eigen weg te vinden in het leven. Om te ontdekken welke de waarden zijn die er echt toe doen. En in dit verhaal komen heel wat thema’s en diepere waarden aan bod. Dood en afscheid, zorgzaamheid, eerlijkheid, échte vriendschap, trouw, vrijheid,… verpakt in een spannend en geheimzinnig verhaal met de nodige humor, leuke dialogen en wervelende avonturen in een bovennatuurlijke fantasiewereld. Het geeft ook de duidelijke boodschap mee dat we vaak de gewone alledaagse dingen en de mensen om ons heen pas ten volle gaan appreciëren als we ze moeten missen, als ze er niet meer zijn.
Het huis is een personage op zich. Uitermate boeiend, met menselijke trekjes en gevoelens : het is soms koppig en boos, of triest en gekwetst, soms vrolijk en speels, of troostend en zorgzaam. Het loopt, springt, schommelt, knikt en kreunt. Het toont zijn gevoelens op een erg plastische wijze : “de ramen kijken wantrouwend”, “de droefheid van de dakramen”, “de teleurstelling van de balken”.
Het huis op kippenpoten is een boek dat je in één trek wil uitlezen. Het laat zich vlot lezen, in een heel mooi en rijk taalgebruik. De stemmige zwart-wit tekeningen maken het lezen nog aangenamer. Dit bijzondere en avontuurlijke verhaal met heel veel diepgang is zeker een aanrader voor jonge tieners.
Myriam Vanderzeypen