Ik was sterk onder de indruk van De Goudvisjongen, waarin Lisa Thompson een onvergetelijk innemende hoofdfiguur neerzette. Ook in deze opvolger is het vooral het hoofdpersonage dat je inpalmt.
Hoofdfiguur en ik-verteller in dit boek is Melody, het vriendinnetje van Matthew die in het vorige boek de hoofdrol speelde. Ook hun beider vriend Jake krijgt opnieuw een rol. In dit boek zorgt hij voor spanningen tussen Melody en Matthew. De manier waarop de auteur beschrijft hoe die spanningen de vriendschap tussen de twee bedreigt, is bijzonder knap. Maar Melody worstelt met wel meer problemen: de mededeling van haar alleenstaande moeder dat ze moeten verhuizen, de brief van haar vader waarvan ze niet weet wat erin staat, de woede die ze voelt wanneer Jake telkens weer gepest wordt door hun turnleraar én de geheimzinnige figuur van Hal. Die laatste zorgt voor een detectivespanning in het boek.
Melody ontdekt dat er zich in een vervallen huisje (een ‘pesthuis’) bij het kerkhof een mysterieuze jongen schuilhoudt. Die vertelt zonder blikken of blozen dat hij een geheim agent is die een beruchte boef op het spoor is. Hal neemt Melody niet alleen in vertrouwen, hij betrekt haar (tot haar trots) bij zijn spionageopdracht, in ruil voor eten en kleren. Ze moet alles wel geheim houden, maar uiteindelijk kan ze niet anders dan haar vrienden in te lichten. Die geloven niets van Hals verhaal en willen hem op de proef stellen. Daardoor komt echter een pijnlijke waarheid aan het licht.
Met veel empathie typeert Thompson de verwarde gevoelens van Melody: haar twijfels, trots, angst, naïviteit, onzekerheid en vooral haar gevoeligheid. In Jakes antwoord op haar vraag of hij haar te goedgelovig vindt en haar reacties daarop wordt duidelijk hoe sterk Thompson zich in haar personages weet in te leven: ‘Misschien wel, ja. Je bent in ieder geval uniek, Melody. Ik ken niemand zoals jij.’ Ik zette mijn handen in mijn zij. ‘Wat bedoel je daarmee?’ Jake veegde zijn voorhoofd af. ‘”Nou, ja, gewoon, je bent een beetje … apart.” Verontwaardigd keek ik hem aan en ik wilde al in de verdediging schieten. “Maar je ben ook aardig en zorgzaam, dus dan is dat aparte gedoe eigenlijk niet zo erg.” Ik fronste mijn wenkbrauwen.’ Ook elders weet de auteur met enkele precies gekozen woorden gevoelens en gedachten raak te typeren. Als haar moeder meedeelt dat ze zullen verhuizen, beseft Melody meteen dat het haar ernst is: ‘Ik herkende de stalen vastberadenheid in haar stem.’ En hoe herkenbaar is haar gevoel van trots na de lovende woorden van Hal: ‘Ik begon te glunderen. Ik was weleens raar, maf en gek genoemd, maar nog nooit uniek.’
Het zijn net die rake, fijngevoelige typeringen die de boeken van Lisa Thompson zo bijzonder maken.
Jan Van Coillie