Sara, elf jaar, vindt het helemaal niet zo vet cool dat papa vet cool zegt. Die nieuwe cowboylaarzen, dat geelzwarte motorpak en die witgeverfde haren getuigen van weinig smaak en moet hij nou werkelijk zijn tijd verdrijven met gamen en op café gaan?
Haar buurjongen Aaron weet wel beter: rond de veertig krijgen mannen hun midlifecrisis, dat overkwam zijn vader twee jaar geleden ook. Daarna is Mai, de gezondheidsfreak met de ultrakorte spijkerrokjes, gekomen en zijn zijn ouders gescheiden. Sara’s gemoed wordt er niet beter op als papa de eentonigheid van mama’s kapsel en kookkunst begint te hekelen en haar zestienjarige broer, Robbert, mama’s afspraken bekritiseert. Geen wonder dat de sfeer in huis steeds grimmiger wordt en het Sara elke dag meer moeite kost om alle gezinsleden milder te stemmen. Haar laatste ingeving is een romantisch weekendje Ardennen voor haar ouders, maar als papa daarop met Aarons vader Bert, op hun opgelapte motors, richting Namen stuift en niet eens naar haar en mama omkijkt om te zwaaien, stroomt Sara’s emmer over. Tijd voor actie!
Na een riskante treinreis met Aaron en hun voor-het-geval-dat-tas slagen Sara en Aaron erin om tot in de bosjes langs de Naamse kampeervelden te raken. Ze ontdekken de tent, net als vier wapperende handdoeken en een wapperende bh aan de scheerlijn van de tent… Sara besluit om op verkenning te gaan, maar dan is daar plots haar stomverbaasde vader, die een T-shirt draagt met het opschrift Too sexy for my love en een vrouw met lange, blonde haren! Sara voelt de bodem onder haar weg zakken en om het weekend compleet te maken, hadden mama en Robert zich net op deze vaderdag voorgenomen om papa te komen verrassen…
Met een vlotte taal en een luchtige bladschikking helpt van Kempen jonge lezers alvast een stapje vooruit in dit pleidooi voor het gezinsleven, doorzettingsvermogen en een flinke portie lef. Daarnaast wordt Sara met kinderlokkers, een ex-beste-vriendin met borstjes en een vreemde weldoener (is hij superman of zo?) geconfronteerd, maar ontdekt ze ook dat niet alle pubers zo vervelend zijn als je zou denken.
Ondanks haar elf levensjaren zou ze overigens graag wat serieuzer worden genomen door de volwassenen die haar omringen en vindt ze het gestoord dat die op hun leeftijd nog altijd niet weten wie ze zijn. Ook van Kempen dreigt hier in de fout te gaan en de elfjarigen te onderschatten: zo neigt de verhaallijn hier en daar naar het oppervlakkige en doen ook de dialogen ietwat gekunsteld aan. Misschien had Sara gewoonweg twee jaar jonger kunnen zijn, maar of ze dat zelf vet cool zou vinden, is nog maar de vraag.
– Door Aster Michiels –