Kaye Umansky is een van de populairste Britse auteurs voor kinderen van het moment. Haar ‘heksenboeken’ spelen (in de Nederlandse vertaling) in het dorp Kleinbrugge, een saai dorp waar de mensen niet van verrassingen houden, en al helemaal niet van toverij. Dat kom je als lezer al meteen te weten in een woord vooraf. Daarin maak je ook kennis met Elsie, het hoofdpersonage van de verhalen, die ooit na een bezoek van de heks Magenta Spits toverkracht heeft gekregen. Magenta bezit een mysterieuze toren (met een magische provisiekast die eindeloos gebak produceert, een magiscoop én die zichzelf kan verplaatsen), een chagrijnige raaf en natuurlijk toverkrachten.

In dit vierde deel uit de reeks opent Magenta een heksenwinkel in Kleinbrugge. Ze vindt immers ‘dat iedereen magie nodig heeft in zijn leven en dat het goed zou zijn om de boel eens op te schudden.’ Al gauw wordt het rustige dorp overspoeld door kooplustige heksen van heel divers allooi. In de winkel vind je immers fantastische producten, door de vertaalster knap gevat in creatieve neologismen, van jaknikkers over elfrijzend meel tot kietelstof. De heksen blijken goed te kunnen opschieten met de kinderen van het dorp, maar de saaiste volwassenen keren zich tegen hen. Die organiseren zelfs een protestactie, met dezelfde argumenten die de vreemdelingenhaat in onze samenleving typeert.

Uiteindelijk zorgt het kietelstof voor de oplossing. Dat brengt immers iedereen aan het lachen en jawel, lachen werkt bevrijdend en plaatst de dingen in een heel ander perspectief. Helemaal op het eind zorgt Elsies klungelende vriendin Sylfine er nog voor dat de heksenwinkel verdwijnt. Kleinbrugge lijkt weer helemaal gewoon en saai, maar dat is schijn. Er is onder andere een sprankelende limonadefontein bijgekomen én er klinken vaak onverwachte lachsalvo’s.

Heksenwinkel leest vlot en kan door de combinatie van magie, humor en speelse taal een ruime groep jonge lezers aanspreken.

Jan Van Coillie