“Schoenmaker, blijf bij je leest.” Niet het gezegde waar beroemdheden doorgaans van wakker liggen. Ze zetten het krediet opgebouwd via Activiteit 1 net vaak in om toch ook eens aan Activiteit 2 te gaan snuffelen. Dergelijke bokkensprongetjes wekken bij ondergetekende een spanning op tussen torenhoge verwachtingen en gezonde argwaan. Ik onderwerp de nieuwe exploten van de beroemdheden dan aan een extra kritische blik, om het kaf van het koren te scheiden: hebben we te maken met de waarlijk spitsvondige creativiteit van een homo universalis of met een over het paard getild experiment van een celeb die zich toevallig het risico kan – en wil – permitteren?
Die extra kritische blik kreeg ook de New York Times nr.1 bestselller Hey Grandude, geschreven door Paul McCartney en geïllustreerd door Kathryn Durst. Hier in de Lage Landen is het boek in de vertaling van Erik Bindervoet bekend als Hé, Yopa. Voor alle duidelijkheid: de auteur van dit boek is dus echt dé Paul McCartney, Sir Paul McCartney, de frontman van The Beatles, die met dit kinderboek overigens niet zijn eerste literaire daad pleegt. Terwijl mijn hoofd van ob-la-di en van all you need is love deed, nestelde ik mij met de vierjarige zoon tegen een kussentje, met de belofte het boek een eerlijke kans te geven. Niet eenvoudig: de verwachtingen waren hoog gespannen.
Een kleine tien minuten later zijn we rond. Terug van de reis die we met de hippe (Y)opa-cum-staartje en z’n diverse troep kleinkinderen hebben ondernomen. Met behulp van een magisch kompas nam Yopa ons mee naar de voorkant van een bende postkaarten. Zo van die voorkanten waar beroemdheden van dit kaliber vermoedelijk ooit wel zijn geweest. Voorkanten waar de meeste kinderen (en – who are we kidding – volwassenen) echter enkel van kunnen dromen, maar die net daarom in al hun clichématigheid toch de verbeelding kunnen stimuleren. Hagelwitte stranden met azuurblauwe golven en strooien hutjes, dorre velden met verdwaalde cactussen waar een enthousiaste cowboy stof doet opwaaien met z’n schimmel. En bloemenvelden in de bergen, natuurlijk. The hills are alive – niet dat dat verder iets met The Beatles te maken heeft.
Het is op zich moeilijk om tegen een boek te zijn dat je transporteert naar al die mooie plaatsen die je alle zorgen van vandaag doen vergeten. Dat doet dit boek ook, vooral dankzij de warme, misschien zelfs wat feeërieke illustraties van Durst. Tegelijk wil je meer als lezer. En meer krijg je hier in de vorm van onfortuinlijke ontmoetingen op de postkaartvoorkanten. De ene keer duiken er plots krabben op, de andere keer een kudde bizons. De oplossing voor de gestelde problemen ligt in de transportatie zelf. Probleem? Wisj-wisj met het kompas en hop naar de volgende plek. Eindbestemming? Gezellig weer thuis in bed. En dat is toch een beetje een zwaktebod. McCartney had, zelfs voor onze kleine lezertjes, wat meer uit z’n hoed – euh, kompas– mogen toveren. Hij had de probleemoplossende vermogens van onze jongsten wat meer mogen uitdagen. Nu dreig je al snel met het idee achter te blijven dat weglopen de beste oplossing is bij problemen die je over het hoofd lijken te stijgen.
Sir Paul McCartney slaagt er in dit boek dan wel wonderwel in de grote en kleine lezer te vervoeren naar prachtige werelden die de belofte van grootse avonturen in zich dragen, maar eens daar blijkt er toch al te weinig te beleven.
Eline Zenner