Wanneer Holden in een oude schuilkelder valt, ontdekt hij er eten en voorwerpen uit de Bange Jaren, vooraleer de vijf nieuwe leiders de wereld redden van de totale vernietiging. Op het einde van die Bange Jaren dreigde immers een Derde Wereldoorlog, het klimaat veranderde razendsnel en geld beheerste alles. Als hij enkele gevonden vuurpijlen afsteekt, wordt hij opgepakt door de handhavers en opgesloten in een soort heropvoedingsgesticht. Hij probeert er de geheimzinnige dood van zijn vader te ontraadselen, en ontdekt er een vreselijke waarheid achter de zogenaamd ideale wereld die de leiders voorspiegelen.
Holdens zus Prissy wordt intussen gestalkt op haar camphone. Ze raakt in de ban van de vreemde berichtjes en tegen de raad van haar vriendinnen in zoekt ze contact met de onbekende. Die blijkt lid te zijn van een ondergrondse beweging die het oneens is met het gevoerde beleid. Ze krijgt een speciale missie die steeds nauwer verweven raakt met wat haar broer op het spoor komt. Mirjam Mous weet hoe ze een thriller moet opbouwen. Als je eenmaal in de ban van het boek raakt, kun je het nog maar moeilijk neerleggen. Perfect gedoseerd roept ze de ene na de andere vraag op waar je als lezer het antwoord op wil weten. En dan is er nog de grote spanningsboog vanuit de vraag hoe het zal aflopen met Holden en Prissy. Meerdere hoofdstukken eindigen ook op een cliffhanger die je vol spanning de bladzijde doet omslaan. Daarbij maakt Mous gebruik van een jachtige, directe stijl: ‘Ik stap naar binnen, mijn arm al uitgestrekt… Als aan de grond genageld blijf ik staan. Alleen mijn ogen jakkeren langs de muren. Van links naar rechts en van hoog naar laag. What the fuck? Dit is het werk van een psychopaat.’
Om te weten wat Holden ziet, moet je als lezer wel doorlezen. Beide verhalen worden in afwisselende stukken verteld in de ik-persoon, waardoor je intens kunt meeleven met de twee hoofdpersonages. Toch is de weergave van de emoties een zwakkere kant van het boek. De relatie tussen Prissy en haar ‘stalker’ Mo bijvoorbeeld krijgt te weinig diepgang: je voelt de spanning, de angst en de aantrekking niet intens genoeg en de (suggestie van) verliefdheid grenst aan het cliché.
Het is duidelijk dat die emoties ondergeschikt zijn aan de spanningsopbouw én aan de boodschap van het verhaal. Zoals het een echte dystopie betaamt, wil het boek de lezer doen nadenken over de toekomst en de wereld van vandaag vanuit de vraag: wat kan er gebeuren als we de problemen van onze wereld niet (goed) oplossen. Namen vallen er niet, maar de verwijzingen naar Trump, de muur met Mexico, de dreiging van Noord-Korea, de snel uitstervende diersoorten, de misbruiken in de bankwereld en de steeds verder gaande impact van gepersonaliseerde reclame confronteren de aandachtige lezer met hete hangijzers van nu. Maar misschien nog het boeiendste of ‘spannendste’ van dit boek is dat het doet nadenken over ‘valse’ oplossingen die ideaal lijken, maar dat niet zijn. Vooral dat maakt dat dit boek boven veel andere in het genre uitsteekt.
Jan Van Coillie