Griekse mythen van Imme Dros bevat een hele reeks bekende en minder bekende Griekse mythen. Van de mythen van Perseus, Pygmalion, Narkissos en Tereus tot die van Helena, Orfeus, Iason en Medeia, de Argonauten en Kallisto. Van mythen over de liefde tot mythen over haat of mensen die op een of andere manier een buitenbeentje zijn. Voor elk wat wils dus.
Zoals het hoort in mythologische verhalen is de rol van de goden niet te onderschatten. Je zal ervan verbaasd staan hoe vaak de Griekse goden zichzelf laten leiden door hun passies en plotse ingevingen. Om je al een voorproefje te geven van wat je in dit boek te wachten staat, krijg je hieronder een korte bespreking van twee van de vele mythen die je kan lezen.
De mythe van Pygmalion Pygmalion was een beeldhouwer die op het eiland Cyprus woonde. De godin van de liefde – Afrodite – was op een bepaald moment naar dit eiland gevlucht, nadat haar huwelijk met Hefaistos op de klippen gelopen was door haar overspel met Ares. Pygmalion zag op een dag Afrodite baden in zee en werd op slag verliefd op haar. Hij overstelpte haar met offers en begon met het maken van een beeld naar het evenbeeld van Afrodite. Pygmalion vond dit beeld zo mooi, dat hij er verliefd op werd. Afrodite – die medelijden had met Pygmalion en bang was dat hij zou sterven van verdriet door zijn onmogelijke liefde – zorgde er met de hulp van andere goden en mythische wezens voor dat het beeld tot leven gewekt werd. Op die manier kon Pygmalion eindelijk gelukkig zijn.
De mythe van Atalante Atalante was een beeldschoon jong meisje dat bijna even goed kon jagen als de godin van de jacht, Artemis. Ze was zo sterk en dapper als de stoerste man, zelfs nog sterker en dapperder. Dit zorgde ervoor dat mannen die haar kenden haar meden, ze wilden immers niet toegeven dat een vrouw sterker was dan zijzelf. Toen haar vader besloot dat het tijd was voor Atalante om te trouwen, kwamen er van heinde en verre mannen naar het koninkrijk, aangetrokken door de schoonheid en de rijkdom van Atalante. Atalante had echter één voorwaarde: haar toekomstige echtgenoot moest van haar kunnen winnen tijdens een loopwedstrijd. Als de man verloor, werd hij onthoofd. De ene na de andere man verloor en werd dus gedood.
Afrodite – de godin van de liefde – werd ongerust dat er te veel jonge mannen gedood werden, waardoor haar taak om voor iedereen een geschikte partner te vinden bemoeilijkt werd. Ook de andere goden hadden genoeg gekregen van de arrogantie van Atalante. Melanion die ook zijn kans wilde wagen om met Atalante te trouwen, kreeg hulp van Afrodite: zij gaf hem drie gouden appels, waarmee hij Atalante’s aandacht kon afleiden. Of het plan lukte en hoe het verhaal afliep, moet je zelf maar verder ontdekken.
Het laat zien dat de eeuwenoude Griekse mythen ook vandaag nog interessant zijn om te lezen. De verhalen zijn niet alleen leuk voor leerlingen Grieks, maar kunnen ook gewoon fijne en ontspannende lectuur zijn voor anderen. Wie van een fikse portie fantasie en van cultuur houdt, moet zich zeker eens aan dit boek wagen. Niet alleen Harry Potter speelt zich af in een toverwereld, ook de Griekse mythen nemen de lezer mee naar een oude, maar magische wereld.
Karen Bergen