“Dit is het verhaal van een reus. Geen grote, geen kleine, maar een gemiddelde reus.” Zo begint dit prentenboek. Gem leest graag, kleedt zich met zorg, verbouwt zijn eigen groenten en bezit een kudde olifanten. Wanneer hij een knappe zeemeermin ontmoet, wil hij haar aandacht trekken.

Is Gem echt zo’n ‘gemiddelde’ reus? Al snel blijkt uit het verhaal dat hij helemaal anders is dan de andere reuzen. Hij houdt immers helemaal niet van gewichtheffen, slopen en vechten. Hij vindt het machogedrag van zijn schoolmakkers maar niets. Hij houdt van lezen (wat eigenlijk verboden is op de reuzenschool) en is een verzorgde en zorgzame jongen. In dit boek wordt niet erg diep ingegaan op de gevoelens van Gem, maar uit alles blijkt dat het helemaal niet erg is om anders te zijn dan de andere reuzen. Hij zal aan het einde van het verhaal toch een zielsverwante vinden.

De stem van een verteller wordt afgewisseld met (al dan niet innerlijke) dialogen. Het verhaal stokt hierdoor nooit.

De zwart omlijnde tekeningen zijn eenvoudig en bevatten toch wel wat leuke details. Al bij de eerste prent zie je dat Gem geen gewone reus is. Hij heeft knalroze gelakte teennagels en wiegt een olifantje in zijn armen. Op de reuzenschool leert hij vooral vechten. Dat dit er vaak bloedig aan toe gaat, merk je aan de bebloede bijl en de afgehakte hand en voet op de voorgrond. Op bijna elke prent vind je een olifantje, waarnaar je met je toehoordertjes op zoek kan gaan. Het kleurgebruik is fris en geeft het verhaal extra pit.

Dit is een fijn prentenboek waarmee je op een wat luchtiger manier het thema ‘anders zijn’ kan aanbrengen.

Lut Vanderaspoilden