Wie Geef wacht opent, kan zich meteen laten betoveren door de schutblaren die opvallen door de originele compositie: je ziet een koning met een open waaiende mantel, waarvan de bovenkant een landschap vormt met huizen, een vuurtoren en een wachter met een opvallend klein hoofd. Na de titelpagina worden de rollen omgekeerd: de koning lijkt als het ware geland bij de vuurtoren, zijn mantel sleept achter hem aan en hij is maar half zo groot als de wachter.
Ook verder in het verhaal speelt de illustrator een spannend spel met perspectieven en verhoudingen: zo houdt de kapitein van een schip de sloep met de wachter in zijn handpalm. Klein ook is de sloep op de top van een reuzengolf, nauwelijks groter dan de meeuwen die de wachter de weg lijken te wijzen naar de overkant. Dit spel boeit, net als het kleurgebruik met vooral tinten blauw, geel en bruin.
Ook het verhaal heeft een zekere spanning. De koning geeft de wachter de opdracht de horizon goed in het oog te blijven houden en te waarschuwen als er iets verandert, want ‘alles heeft zijn plek’ en dat moet zo blijven. Maar al snel broedt in de wachter het verlangen naar de overkant en steekt hij van wal. Na een gevaarlijke tocht brengt een reuzenschildpad hem naar een eiland. Onderweg maakt hij kennis met een walvis en de kapitein van een schip, die zijn kijk op het leven veranderen.
Geef wacht is een verhaal met een boodschap: sta open voor het vreemde én voor verandering. Vooral de kapitein die de wachter onderweg ontmoet, vertolkt die. Het motto van de koning dat alles moet blijven zoals het is, wijst hij af als ‘allemaal praatjes’. Als zeerot weet hij waarover hij spreekt: ‘Heb je wel eens goed naar een golf gekeken? Niets blijft zoals het is.’ En verder ‘Vaste grond onder je voeten maakt een mens gek.’ Maar dit verhaal gaat over veel meer: over machtsvertoon en onmacht, openheid voor het onbekende, de risico’s van een zoektocht en over zekerheden en twijfels. Die veelheid aan motieven maakt zowel de rijkdom als de zwakte van dit verhaal uit. Er wordt veel aangeraakt dat de diepgang mist waar de walvis naar verwijst. Het verhaal had sterker gekund met minder tekst en meer focus op de kern. Tegelijk biedt de openheid van zowel de tekst als de illustraties kansen om als volwassene samen met kinderen het verhaal verder uit te diepen.
Jan Van Coillie