Laat me maar meteen met de deur in huis vallen: zo zouden er meer prentenboeken mogen zijn. Verfrissend grappig, geschreven in een sprankelende, speelse stijl, met een ingenieuze wisselwerking tussen tekst en illustraties en met een slot om van de smullen.

Verteller van dienst is Frank. Hij stelt meteen zijn beste vriend Bert voor. Allebei zijn ze dol op verstoppertje spelen, al is Bert daar superslecht in. Om hem een kans te geven om te winnen, zal Frank tot honderd in plaats van tot tien tellen. Alleen blijft de onhandige Bert met zijn sjerp haken aan een tak, waardoor hij een gekleurd spoor achter laat. Frank vindt hem meteen, maar … beslist om Bert toch te laten winnen. Even later keren ze de rollen om en mag Frank zich verstoppen. Bert blijkt een wel heel slim plannetje bedacht te hebben.

De interactie tussen tekst en prenten is heerlijk. Je telt met plezier mee tot tien  en met nog meer plezier tot honderd, terwijl de cijfers over de pagina’s kronkelen. In de tekst staat nergens dat Bert een spoor achter laat, maar dat is duidelijk te zien op de prenten, wat je als kijker het prettige gevoel geeft meer te weten dan de personages. De passage waarin Frank twijfelt of hij zijn vriend toch niet zou laten winnen is heerlijk. Niet alleen de tekst maar ook de prent laat je intens meeleven. Het moment waarop ze mekaar in de armen vallen en Bert zich de gelukkigste beer ter wereld voelt is hartverwarmend. En dan wacht nog de fantastische apotheose, die ik natuurlijk niet zal verklappen. In elk geval, de knipoog op de laatste prent vergeet je niet licht.

Jan Van Coillie