Een jongen die grootgebracht wordt door arenden, een dwerg met twee hoofden, een eenhoorn die verliefd wordt op een meisje, een draak die verlekkerd is op peper, het zijn ingrediënten voor een aantrekkelijk kinderboek. Bij momenten betovert Flin of de verloren liefde van een eenhoorn ook echt.
Zo neemt het begin de lezer meteen op sleeptouw: het verhaal krijgt letterlijk en figuurlijk vleugels wanneer je meevliegt met de baby naar het arendsnest. Ook de manier waarop de auteur beschrijft hoe Flin opgroeit als een wezen tussen arend en mens in, is zo goed uitgewerkt dat zijn groeiproces geloofwaardig blijft. Daarbij speelt de tweehoofdige dwerg een belangrijke rol, hij brengt Flin immers dichter bij de mensenwereld. Vooral de typering van de dwerg blijft bij, met de twee hoofden die elkaar voortdurend tegenspreken of verwijten naar het hoofd slingeren. Het personage zorgt ook voor humor. Zo voelt de dwerg zich uitgestoten omdat hij anders is dan de rest met zijn twee hoofden. De anderen vinden hem maar raar, dwergen horen immers drie hoofden te hebben, dat weet toch iedereen?
Aanvankelijk is ook de spanning tussen Flin en de eenhoorn een sterk verhaalelement: beiden zijn ze verliefd op het dorpsmeisje Solange. Die verliefdheid zorgt voor een band maar ook voor concurrentie. Alleen wordt hun geruzie op de duur te stereotiep en voorspelbaar. Geleidelijk aan gaat het hele verhaal gebukt onder een zekere voorspelbaarheid. De machtsbeluste oom van Solange wordt te stereotiep neergezet en de auteur verliest zich soms in overbodige details of nodeloos sensationele beschrijvingen, bijvoorbeeld van de draak met zijn ‘stinkende lichaamsdelen’ of de gruwelijke manier waarop het monster de handlangers van Solanges oom verscheurt.
Ook aan de stijl had de auteur (die schrijft onder pseudoniem) nog kunnen schaven. Nogal wat zinnen zijn nodeloos complex en soms is de woordkeus onnauwkeurig, bijvoorbeeld in een combinatie als ‘vrij plotseling’ of in een zin als ‘de omstanders lieten hem eerbiedig door’, terwijl voordien beklemtoond werd dat ze erg wantrouwig waren.
Conclusie: Flin of de liefde van een eenhoorn is een verhaal met hoogte- en dieptepunten. Voor wie van klassieke fantasieverhalen houdt, biedt het beslist enkele uren leesplezier, met momenten van echte be- en verwondering. Maar een strakkere verhaallijn en een stilistische redactie hadden het sterker kunnen maken.
Mia De Jong