Af en toe kijk ik wel eens naar Spoorloos, een Nederlands televisieprogramma waarin (meestal) adoptiekinderen hun biologische ouders zoeken. Het valt me op dat de meesten zich vooral vragen stellen over de reden waarom ze ‘weggegeven’ werden. Het verlangen naar een antwoord op die vraag wordt groter op het moment dat ze zelf een gezin stichten. Zelfs als de band met de adoptieouders heel hecht is, willen ze weten in welke omstandigheden ze ter adoptie werden gegeven. In het programma nodigt men de biologische ouders uit om hierover te vertellen. De meesten gaan daar op in . Ze brengen overwegend schrijnende verhalen over uitzichtloze situaties en armoede.
Uit het programma blijkt ook dat heel wat adoptieouders moeite hebben met de zoektocht van hun kind naar zijn/haar biologische ouders. Met respect praten over de biologische ouders biedt (ook bij pleegkinderen) het fundament voor een goede relatie met kinderen die je niet het leven gaf, maar wél opvoedt.
Met het prentenboek Ergens tussen China en de wereld biedt Mieke A.M. Wissels ouders een handvat om met hun kind te praten over zijn adoptie. In een mooie, poëtische taal brengt de auteur, moraalfilosofe en zelf adoptiemoeder, zowel het verhaal van de adoptie-ouders, thuisouders genoemd , als dat van de afstandsouders, hartouders in het boek. In de bijhorende blauwe tekst op de linkerpagina lees je het verhaal van de man en vrouw die naar een kindje verlangen dat er maar niet komt. De rode tekst op de rechterpagina beschrijft de liefde van de Chinese mama voor haar dochtertje en haar verdriet omdat ze niet voor haar kindje kan zorgen en er afscheid moet van nemen. De link met de biologische moeder en het respect waarmee ze beschreven wordt, maakt dit boek zo uniek.
Als er iets me bijgebleven is van de reportages in Spoorloos , is het wel het verdriet dat vele ouders hun leven lang hebben over het afgestane kind, zelfs als ze weten dat hun dochter of zoon het materieel veel beter hebben dan zijzelf. Hartouders en thuisouders blijven voor hun wereldkind levenslang belangrijk; ze zijn ‘voor altijd met elkaar verbonden’.
De sfeervolle illustraties van Geert Vervaeke die in haar prenten een stempeltechniek met groene en rode kleuren hanteert, vormen een harmonisch geheel met de tekst. Mits begeleiding kan dit prentenboek al aan kleuters worden voorgelezen, al kunnen jonge kinderen zich wellicht nog niet volledig inleven in de poëtische taal. Het is echter een prentenboek waarin ook oudere (adoptie)kinderen begrip en herkenning zullen vinden. In het informatieve deel, achteraan in het boek, vinden de lezers een antwoord op vele vragen over adoptie.
– Door Anita Wuestenberg –