Ik krijg een stevig boek in handen. Een geheimzinnig oog staart me vanaf het kaft aan. Eronder in grote drukletters: Erebos. Nieuwsgierig draai ik de eerste bladzijde om; ik zal het pas weer sluiten als ik de laatste pagina verslonden heb…
In dit boek bespreekt Ursula Poznanski op magistrale wijze de grens tussen de virtuele en de echte werkelijkheid. Een vervagende grens, zo blijkt, want Erebos is een uitermate verslavende game met gevolgen voor het echte leven.
Op een Londense school gaat de illegale versie letterlijk van hand tot hand, want het is niet te koop, laat staan dat je er over mag praten. Toch wil iedereen het gevaarlijke spel spelen, net door de aantrekkingskracht van de geheimzinnigheid. Bovendien krijgt elke speler, zoals in het echte leven, maar één kans: als je doodgaat, is het ook echt game over. Een tweede kans bestaat niet.
Ook de hoofdrolspeler in het boek, Nick Dunmore, krijgt een exemplaar in zijn bezit en raakt algauw opgeslorpt door de virtuele wereld van Erebos. Zo erg zelfs, dat hij zijn personage, Sarius, belangrijker vindt dan de school, zijn familie en zelfs zijn vrienden. Tot hij de opdracht krijgt iemand te doden. Hij weigert en wordt genadeloos uit het spel gegooid, aanvankelijk tot zijn grote frustratie. Maar als zijn beste vriend in vreemde omstandigheden bijna verongelukt, beseft Nick dat Erebos geen al te beste bedoelingen heeft. De invloed en zelfs greep van dit virtuele ding op de werkelijke wereld wordt echter elke dag gevaarlijker en angstaanjagender.
Tegelijkertijd ontdekt Nick weer de waarde van echte vriendschap, in de echte wereld. Samen met zijn Emily, waar hij altijd al een boontje voor had, tracht hij de achterliggende bedoeling van de game te achterhalen. In een daverend slot botsen de twee werelden – de virtuele en de echte: welke zal het halen?
Zowel de actuele thematiek als de meeslepende schrijfstijl maken van Erebos een machtig boek, zowel letterlijk als figuurlijk. Enerzijds is het enorm intrigerend hoe de risico’s van bepaalde spelletjes verwerkt en besproken worden: hoe iemand een zogenaamd onschuldig spelletje algauw als essentieel onderdeel van zijn leven en wezen gaat zien, en er zich bijgevolg nog moeilijk van kan, en wil, losmaken. En hoe op die manier het spel na een tijdje dus ook een invloed kan hebben op het leven van andere, échte mensen en situaties, zoals je ouders, je vrienden of je school. Het gaat hier trouwens niet alleen om spelletjes, maar bijvoorbeeld ook over de gevaren van internet en sociale netwerksites, waar niet altijd alles is zoals het lijkt en niet iedereen zich voordoet zoals hij in het echt is.
Anderzijds is het boek zelf ook danig ‘verslavend’, een boek dat je niet kan loslaten en dat tegelijkertijd ook jou niet loslaat. Zowel voor volwassenen (ouders, leerkrachten…) als voor kinderen is het een enorme aanrader, omdat het op aangename wijze heel nuttige informatie aanbrengt. Net omdat het moraliserende nooit expliciet aan bod komt, maar wel in heel het boek aanwezig is, kan het dienen als begin- en uitgangspunt voor discussies omtrent deze wel heel actuele en zelfs dringende problematiek.
– Door Sebastian De Witte –