Ik was erg onder de indruk van De Verhuisdieren, het prentenboekendebuut van Pieter van den Heuvel, een verrassend en hoogst origineel accordeonboek dat je kon uitvouwen tot een prent van vier meter lang. In Een toren van koe krijg je geen dergelijk spectaculair effect, maar wel opnieuw een explosie van speelse verbeeldingskracht in indrukwekkende prenten met een vlot berijmde tekst.
Knap is hoe Van den Heuvel de spanning opbouwt met elke koe die de toren hoger maakt. Hoe hoger de toren wordt, hoe gammeler die lijkt waardoor het steeds meer een wonder mag heten dat die overeind blijft. Om alle koeien nog op de prent te krijgen, zoomt Van den Heuvel steeds verder uit, waardoor je meer en meer van het landschap kunt zien. Uiteindelijk krijgt de verbeelding letterlijk vleugels wanneer de toren tussen de luchtballonnen reikt en hoger tussen de vliegtuigen en ruimtetuigen. Als de nacht gevallen is, roept de boer zijn kudde tot de orde en in de vroege ochtend staat het vee weer in de wei. Hoewel …
De berijmde tekst is ritmisch en heeft voldoende spankracht om de aandacht vast te houden. Dat doet Van den Heuvel niet alleen met verrassende rijmcombinaties maar af en toe ook met een woordspeling: ‘Marieke en Henrieke/ kijken uit over de wei.// Lara wordt omhoog getild/ en voelt zich vogelvrij.’ Of ‘Ties komt even kijken/ waar de wei zich druk om maakt.// Fien is in de wolken/ als ze echt een wolk aanraakt!’. Maar het zijn toch vooral de prenten die je keer op keer in het boek doen wegduiken. Ze zijn een feest voor het oog en steken barstensvol grappige details en fantasierijke invallen. Van wormpjes tot vliegjes en spinnen, zelfs de kleinste dieren vertellen een verhaal. Maar het zijn natuurlijk de koeien die de show stelen. De toren die ze bouwen door op elkaar te klimmen of gehesen te worden is onvergetelijk, de hulpmiddelen die ze gebruiken zijn fantasierijk en grappig.
Op en rond de toren valt nog veel meer te ontdekken. Een eekhoorn steelt een ei, een vos kijkt likkebaardend naar de kippen, een ooievaar trekt rode sokjes aan, een schaap op een heftruck reikt een koe een baal hooi aan, een enorme kraan wordt bestuurd door … jawel een koe, een koe laat iets vallen in een toilet op de rug van een schaap, uit een meer duikt plotseling een enorme octopus op, een boot, een bestelwagen, een raket en uiteindelijk zelfs de stal belanden op de toren en zo gaat het maar door. Aan de verbeeldingskracht lijkt al evenmin een einde te komen als aan de toren. Dit is genieten met letterlijk stijgende verbazing.
Jan Van Coillie