Oei, het is al ochtend! Klein Konijn is nog heel erg moe. Hij wipt in bad. Daar word ik misschien wakker van, denk hij. Weet je wat? Ik blijf de hele dag binnen! Lekker geen gezeur aan mijn kop. Klein Konijn hangt een briefje op de deur. ‘Ziek. Niet storen’ Wat is dat zalig, lekker alleen zijn, de hele dag. Met koekjes en taart en limonade. Maar dan rommelt het plots in z’n maag… Gelukkig kan hij rekenen op goede vrienden, die ongerust zijn en hem lijken te begrijpen.
Iedereen herkent het wel, jong en oud. Je wilt even rust opzoeken, op jezelf zijn, en je van de wereld afsluiten. Helaas moet je daarvoor soms een beetje liegen. Want de maatschappij en de mensen rondom je, zelfs goede vrienden en familie, kunnen soms best veeleisend zijn, en veel energie vragen. Een dagje heerlijk niks doen, of enkel doen waar je zin in hebt, prachtig toch, zeker in de vakantie! Maar al snel besef je dat een overdosis van alleen zijn, of enkel doen waar je zin in hebt (zoals snoepen), niet voor altijd kan blijven duren, en je zelfs letterlijk en figuurlijk een beetje onwel kunnen doen voelen. Geluk moet je kunnen delen met anderen, want alleen is ook maar alleen.
En ook je ongemakjes moet je kunnen delen met anderen, zij kunnen je snel weer opbeuren. Zoals Klein Konijn in dit korte, eenvoudige, en misschien minder originele of spannende verhaal, ervaart. De tekeningen zijn lieflijk en vrij klassiek, en sluiten niet altijd even goed aan bij wat er in de tekst verhaald wordt. Dit kan wat moeilijkheden geven bij het voorlezen, maar met enige uitleg en vooral het apart bekijken van de prenten, voegen ze extra elementen toe aan het verhaal, die de soms abrupte overgangen tussen de pagina’s kunnen opvangen. Maar de gevoelens, noden en gedachten van het kleine konijn zijn heel menselijk. Iedereen wil af en toe graag zijn persoonlijke ruimte en even tot adem komen met de deuren en ramen dicht, om ze daarna weer op een kier te zetten voor het leven en al haar bewoners en wonderlijke gebeurtenissen.
– Door Annelies Marin –